Η δεύτερη αρχή του Γιωργου Αλβέρτη

Από τα ΝΕΑ

Η δεύτερη αρχή του Γιωργου Αλβέρτη

Απο τη Μαρία Νικόλτσιου, Φωτογραφίες: Αγγελος Χριστοφιλόπουλος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Ήταν επιτυχημένο στέλεχος τραπέζης. Ωραίος, γοητευτικός, νέος, εύπορος, με καλές σπουδές και εξαιρετικό οικογενειακό περιβάλλον. Δεν ήταν όμως τυχερός.

Στα 39 του, από ιατρικό λάθος, έπαθε μια σοβαρότατη εγκεφαλική βλάβη που του άλλαξε τη ζωή – εκείνου και των δικών του. Τώρα ξαναμαθαίνει να ζει από την αρχή. Μαθαίνει να μιλά, να περπατά, να διαβάζει, να σκέφτεται...

Είναι ο Γιώργος Αλβέρτης, σύζυγος της Αλεξίας Έβερτ, και περιπτώσεις όπως η δική του σε κάνουν να αναθεωρείς ό,τι θεωρούσες αυτονόητο στη ζωή.

Είχα να δω τον Γιώργο αρκετά χρόνια. Τον θυμάμαι ως έναν αυτοδημιούργητο άντρα γύρω στα σαράντα. Είχε κάνει λαμπρές σπουδές, ήταν ψηλός, αθλητικός και, αντικειμενικά, πολύ όμορφος.

Ήταν τότε στέλεχος σε μια μεγάλη τράπεζα και συχνά-πυκνά τον φιλοξενούσαμε στα τηλεοπτικά πλατό. Ένας άντρας με χιούμορ και πλατύ χαμόγελο στην πιο δημιουργική του ηλικία, έτοιμος, θα έλεγες, να κατακτήσει τον κόσμο.

Μαζί με τη σύζυγο του Αλεξία Έβερτ ήταν από τα πιο όμορφα ζευγάρια της Αθήνας. Δύο νέοι γεμάτοι όνειρα, με έναν γιο τότε πέντε ετών.

Κάποια στιγμή ο Γιώργος μπήκε στο νοσοκομείο για να αφαιρέσει μια κύστη από τον εγκέφαλο. Του είπαν ότι επρόκειτο για επέμβαση ρουτίνας. Αλλά ...Αλλά, όπως επισημαίνει η Αλεξία Έβερτ:

«Από σωρεία λαθών, παραλείψεων και επιπολαιοτήτων των αρμοδίων, με λίγη δόση αλαλούμ και αλαζονείας για αλατοπίπερο, άνοιξαν για μας οι πύλες της κόλασης, λες και τραβήξαμε τον κλήρο του θανάτου μπαίνοντας σε αυτή την κλινική... Βγήκε αγνώριστος. Ανέγγιχτα έμειναν μόνο το πλατύ χαμόγελό του και η αξιοπρέπειά του. Ξεκινήσαμε ξανά σχεδόν από το μηδέν».

Καθηλωμένος στην παιδική ηλικία!

Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ποιες μπορεί να ήταν οι επιπτώσεις αυτής της κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης μέχρι προχθές, που τον συνάντησα από κοντά.

Στο σπίτι τους στο Πικέρμι, έχοντας δίπλα του την Αλεξία, με υποδέχτηκε ένας άνθρωπος διαφορετικός. Λες και ο χρόνος είχε σταματήσει για αυτόν κάπου στην παιδική ηλικία.

Μου είναι δύσκολο να περιγράψω ιατρικά την κατάστασή του. Ένιωσα όμως ότι με υποδέχτηκε ένα μικρό παιδί. Ένας άνθρωπος που ξεκινά τα πάντα από το μηδέν.

Όντας ενταγμένος στο ειδικό πρόγραμμα της ΕΛΕΠΑΠ σήμερα, έχοντας κάνει τεράστιο αγώνα, ο Γιώργος είναι σε θέση να μου πει με φωνή αλλά και εκφράσεις μικρού παιδιού:

«Στόχος μου είναι να βρω τον εαυτό μου, να ζήσω. Τώρα μπορώ να διαβάζω, μαθαίνω να γράφω, μπορώ να κάνω κάποια πράγματα».

Αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα αυτά τα λέει ένας άνθρωπος που έχει πτυχίο Νομικής και έχει διδαχθεί 2 ξένες γλώσσες, καταλαβαίνεις τι σημαίνει να ξεκινάς από την αρχή.

Κάποιες στιγμές το βλέμμα του χάνεται, αφαιρείται... Ρωτάω την Αλεξία αν με καταλαβαίνει, αν συνειδητοποιεί τι λέμε ή αν είναι απόλυτα δοσμένος στο δικό του κόσμο.

Είναι η φωνή του που με μπερδεύει, δεν ξέρω πού σταματά το παιδί και πού υπάρχει ο άντρας με τη στεντόρεια, μπάσα φωνή που γνώριζα κάποτε.

Όπως μας εξηγεί η κυρία Χρισταλένα Καττάμη, σύμβουλος αποκατάστασης της ΕΛΕΠΑΠ, «ο Γιώργος Αλβέρτης παρουσιάζει δυο σημαντικά προβλήματα: τη νευροκόπωση, την αδυναμία δηλαδή του εγκέφαλου να εξεργάζεται πολλές πληροφορίες συγχρόνως, και τη συνολικότερη αδυναμία που επηρεάζει την ικανότητα να ξεκινήσει μια πράξη.

Ίσως να μην είναι σε θέση να πατήσει δυο κουμπιά συγχρόνως, αν όμως παίξεις μαζί του μια παρτίδα σκάκι, μπορεί να σε νικήσει. Εδώ και ένα χρόνο που συμμετέχει στο πρόγραμμα έχει παρουσιάσει αλματώδη βελτίωση», προσθέτει.

O Γιώργος ίσως να ξεκινήσει για να φτάσει μέχρι την κουζίνα, στο δρόμο όμως μπορεί να ξεχάσει ποιος ήταν ο τελικός του προορισμός. Την ίδια ώρα όμως είναι σε θέση να μιλήσει άπταιστα αγγλικά και γαλλικά.

Είναι σε θέση να διαβάσει χωρίς κανένα λάθος ένα κείμενο με πολύπλοκες λέξεις και νοήματα, μετά από λίγο όμως ξεχνάει τι ήταν αυτό που διάβασε.

Χρειάζεται διαρκώς δίπλα του έναν άνθρωπο, ο οποίος θα τον κινητοποιεί, θα του δίνει ένα ερέθισμα για να συνεχίσει. Μπορεί δηλαδή, εάν δεν έχει ερέθισμα, να παραμείνει άπραγος για ώρες σε μια καρέκλα.

Ξανακερδίζοντας μαζί τη ζωή

Όση ώρα μιλάμε, ο Γιώργος κρατάει το χέρι της Αλεξίας. Βλέπω δύο ανθρώπους ερωτευμένους. Δύο ανθρώπους που δίνουν μαζί έναν αγώνα να κερδίσουν πίσω τη ζωή τους.

Περπατούν μαζί στον κήπο με τις πορτοκαλιές και κάθε τόσο γυρνάει, την αγκαλιάζει και τη φιλά. «Η Αλεξία μου, η Αλεξία είναι η γυναίκα μου», λέει και το πρόσωπό του λάμπει.

«Αυτή με βοηθά, με βοηθά, θέλω να είμαι καλός σύζυγος, θέλω να είμαι ενεργός πατέρας. Με τον γιο μου, τον μικρό μου, κάνουμε πράγματα μαζί. Είναι ΑΕΚ, είναι ΑΕΚ ο μικρός».

Η προσπάθειά του να μιλήσει είναι τεράστια. Όταν όμως αναφέρεται στον μικρό γιο του, τα μάτια του φωτίζονται.

Η επιστροφή μετά από μια εγκεφαλική βλάβη είναι δύσκολη, επώδυνη και δαπανηρή. Χρειάζεται χρόνο και υπομονή. Η Αλεξία είναι κοντά του και τον βλέπει με τα μάτια της ερωτευμένης γυναίκας, τα μάτια της συντρόφου, της μητέρας.

«O Γιώργος είναι η ζωή μου», εξομολογείται. «O έρωτας μου για αυτόν, η αγάπη, ο σεβασμός και η εκτίμηση που του έχω είναι η κινητήριος δύναμή μου. Το Α-Ω, η κάθε καλημέρα και κάθε καληνύχτα μας. Τα πάντα».

Και το παιδί; Πώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση, πώς αντιδρά; «O μικρός είναι σήμερα 10 χρόνων. Από την ηλικία των 5 προσαρμόστηκε, όπως και εγώ, στη νέα πραγματικότητά μας.

Δεν μας λείπει το χιούμορ, δεν μας λείπει η αισιοδοξία, εννοείται ότι η αγάπη περισσεύει, και πάντα του θυμίζω ότι ο πατέρας του είναι ο καλύτερος του κόσμου. Και το ξέρει».

Η Αλεξία Έβερτ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στις αδυναμίες του κοινωνικού κράτους. «Όταν έρθει η ώρα να το χρειαστούμε», επισημαίνει, «βιώνεις την απόλυτη απελπισία, τον απόλυτο εξευτελισμό, είναι ένας σύγχρονος Καιάδας για τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα».

Η κόλαση έγινε οδύσσεια

Σήμερα υπολογίζεται ότι το 5% του συνόλου των θανάτων σε προηγμένες κοινωνίες οφείλεται σε τραυματισμό του εγκέφαλου.

Στη χώρα μας, έξι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους καθημερινά από τροχαία δυστυχήματα, με το 75% των θανάτων να οφείλεται σε βαριές κακώσεις του εγκέφαλου. Ωστόσο είμαστε πολύ πίσω σε επίπεδο υποδομών.

Τις ελλείψεις αυτές προσπάθησε να αναδείξει το πρώτο συνέδριο εγκεφαλικών βλαβών της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παιδιών, με τη συμμετοχή κορυφαίων καθηγητών από όλο τον κόσμο.

O Γιώργος και η Αλεξία βρέθηκαν εκεί, δίνοντας σε όλους μας ένα μάθημα ζωής.

«Κάθε μέρα που περνά και κάνω κάτι μικρό, χαίρομαι», λέει ο Γιώργος. «Όταν λέμε μικρό», προσθέτει η Αλεξία, «εννοούμε μία απλή κίνηση, να καταφέρει, για παράδειγμα, να πάει μόνος του στην κουζίνα και να πιει νερό, να καταφέρει να παίξει με τον δεκάχρονο γιο του».

Η Αλεξία περιγράφει την προσπάθεια που κάνουν ως ένα νέο ταξίδι ζωής. «Καταφέραμε με τον Γιώργο να μετατρέψουμε την κόλαση σε οδύσσεια, σε ένα ταξίδι που δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει.

Ξέρουμε όμως ότι την Ιθάκη μας τη βρίσκουμε καθημερινά, με τη δύση του ήλιου, στη σκέψη και τη διαπίστωση ότι τελειώνει άλλη μία μέρα που δεν την αφήσαμε να πάει χαμένη. Δεν γνωρίζω τι θα γίνει στο μέλλον.

Κάνουμε βήματα μπροστά, αργά μεν, σταθερά δε. Και εδώ και εκεί ξημερώνουν μέρες που ο Γιώργος εκπλήσσει θετικά. Και εγώ πανηγυρίζω και ευχαριστώ Θεό και ανθρώπους».