Χτύπησε το κουδούνι;

Σχόλιο:

Ο/Η Διονύσης Μάνεσης άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ευχές απ' τον Στράτο!":

Εεεεεεεεεε! 2 μήνες έλειψα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για τέτοιoυ είδους ευχές!!!

Να τα διπλασιάσεις, λοιπόν, Κατερίνα μας, και να είσαι πάντα δυνατή, μια και έχεις το μαγικό ραβδάκι που δυναμώνει κι εμάς.

Πολλά φιλιά. ( Σιγά σιγά ξαναπιάνουμε τα σχολικά μας μπλογκ, οπότε στις ίδιες γειτονιές θα γυρνάμε και θα τα λέμε...)

Απάντηση:

Διονύση μου, το λες κιόλας! Δυο μήνες! Τόσο λίγο!

Να είσαι καλά, φίλε μου, κι εσύ και η οικογένειά σου! Κι όλο σου το Σχολείο! Τα μαγικά ραβδάκια τα κρατάτε εσείς οι δάσκαλοι, Διονύση μου, και το ξέρετε!
Καλή αρχή, λοιπόν στο Νέο Σχολικό Έτος, Καλή Αρχή και Συνέχεια στα Σχολικά σας μπλογκ που χωράνε όλον τον κόσμο!
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές!
Ξέρεις πόσο χάρηκα που σε ξαναβρήκα! Μόνο που απ' αυτό το μπλογκ έχασα τα κλειδιά και το κινώ έτσι!
Λεπτομέρειες! Εμείς θα τα λέμε, όπως κάθε χρόνο!

Σχόλιο:
Ο/Η Διονύσης Μάνεσης άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Χτύπησε το κουδούνι;":

Έχασες τα κλειδιά;! Πάντα πρωτότυπη!!!
Γι' αυτό σου λέω, η επινοητικότητά σου στηρίζει και τον ταλαιπωρότερο!!
Πολλά φιλιά.
[Μη με κάνεις...ανάρτηση, ε;!] :-)

Απάντηση:
Πώς να μη σε κάνω ανάρτηση; Πες μου, δάσκαλε! Δεν είναι πρωτοτυπία! Έχασα το δικαίωμα του διαχειριστή από μια βιαστική κίνηση!Συντάκτης από δω, συντάκτης από κει (για να μπορώ να μπαίνω εύκολα, χωρίς ν' αλλάζω κωδικούς, γιατί κάθε ομάδα μπλογκ απαιτεί άλλο) έμεινα συντάκτης! Πάει το δαχειριστής! Ευτυχώς που είχα δηλώσει να έρχονται στο γιαχού τα μηνύματα, αλλιώς δεν θα έβλεπα τίποτα, κι εσύ θα περίμενες ακόμα απάντηση!
Γι' αυτό σου λέω: Άσε την ανηφόρα! Πολύ με παίδεψε!
Έλα στα χνάρια, να χαρείς!
Εγώ πάντως, εκεί θα χτυπήσω κουδούνι αύριο κι αν δεν έρθει ο δάσκαλος, τότε, τι κάνουμε;
Καλή Αρχή, Διονύση στη Νέα Σχολική Χρονιά!
Σταθερή εκτίμηση και φιλία και φιλιά!

Ευχές απ' τον Στράτο!

Σχόλιο:

Ο/Η Στρ. Δουκ. άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Πενήντα χνάρια... δρόμος":

Χρόνια Πολλά, από καρδιάς, Κατερινάκι!

Να 'σαι πάντα καλά!!!

Απάντηση:

Ευχαριστώ κι εγώ από καρδιάς, Στράτο μου! Να είσαι καλά και ότι επιθυμείς! Σου απάντησα και στο σχόλιο του άλλου μπλογκ. Δεν το πιστεύω ότι απ' αυτό το μπλογκ κλειδώθηκα απ' έξω! Ελπίζω αργότερα να μπορέσω να το λύσω αυτό το πρόβλημα, αν και έχω τόσα άλλα μπλογκ. Φιλιά πολλά, ξανά!

Υγ. Τώρα που ήρθα να πάρω το λινκ σου, είδα πως ακόμα έχεις κλειστά! Γιατί; Άντε, πιάνει φθινόπωρο! Άνοιξε!

Ευχές απ' την γλαρένια μου!

Σχόλιο:

Ο/Η ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Πενήντα χνάρια... δρόμος":

΄Ασε την τaυτότητα να γράφει και να γράφει... και να γράφει...

Να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, δημιουργική, δραστήρια και υγιής!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Φιλί και Γλαρένιες (δικό σου και δεν ξεχνώ...) αγκαλιές

Απάντηση:

Γλαρένια μου, γλυκιά, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ!
Κι εσύ ότι επιθυμείς! Τα καλύτερα, σου εύχομαι!
Ούτε εγώ σε ξεχνώ, κορίτσι μου! Είσαι στους φίλους καρδιάς και σε κουβαλάω πάντα μαζί μου!
Φιλιά κι αγκαλιές και από μένα!

Υγ. Αναγκάστηκα να σου απαντήσω με ποστ, γιατί αυτό το μπλογκ το έχω μπλοκάρει κατά λάθος και δεν με βάζει με κανένα κωδικό. Δεν έχω χρόνο για να τα ψάξω όλα ένα ένα, για να δω που "βόσκει", αν δεν έχω καταργηθεί κατά λάθος από διαχειρίστρια. Ωστόσο, ευτυχώς, υπάρχει τρόπος να το παρακολουθώ! Φιλάκια, κορίτσι μου!

Πενήντα χνάρια... δρόμος

Πού να ξέρω; Πού να θυμάμαι; Τι να πω;
Κάποιος γιορτάζει, μα το βρήκα, είμαι εγώ!

(Η ταυτότητα λέει...)

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Και μια και βρήκα "ανοιχτά" εδώ, να ευχηθώ μέσω της "ανηφόρας μου..." (η οποία συνεχίζεται...) στους εδώ φίλους,

"ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!" και πεδιάδες...
και ΗΡΕΜΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ, φυσικά!

Μαρμάρινα Λουλούδια...

Ο Νίκος είχε πει, πως... θα με πήγαινε στο σημείο που έπεσε το αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας, τον Φεβρουάριο του 91

Δεν μπορούσα να φανταστώ απ' τις περιγραφές του... τι θα έννιωθα...

Κυριακή, χθες, έννιωσα πολύ αλλιώτικα...

Έσκυβα κάτω απ' τα έλατα, σα να "μάζευα" μανιτάρια, κυκλάμινα, μαργαρίτες, παπαρούνες και τα μάτια μου "έβλεπαν" μαρμάρινες φωτογραφίες παλικαριών...

Πολύ φριχτός εφιάλτης, κι όμως... ήμουνα ξυπνητή και είμαι ακόμα...

Η παρέα μου πάντα βιαστική κι εγώ είμαι ακόμα εκεί...

Όθρυς, Κοκκωτοί-Τσατάλι Αλμυρού Μαγνησίας, Μνημείο Πεσόντων της Πολεμικής Αεροπορίας, C-130



Δεν ξέρω αν θα βρω την δύναμη να ξαναπάω, ώστε να τιμήσω καλύτερα αυτά τα παλικάρια και τους γονείς τους...



πρώτη ανάρτηση 26/4/2010 3:06 πμ

Κοκκωτοί Αλμυρού Μαγνησίας

Κοκκωτοί Αλμυρού Μαγνησίας

Θέμα χρόνου, πάλι!

Είπα κι εγώ! Ο Πικάσα ανεβάζει τόσο γρήγορα τα βιντεάκια κι εγώ περιμένω στο Γιουτιούμπ;
Θα τα χρωστάω, παιδιά!
Έτσι κι αλλιώς... χρωστάω τόσα!!!
Πήγε २ όμως!

Ο κυρ- Νίκος

Ο αγαπημένος μου κύριος Νίκος!
Αγαπούσε και τον Νίκο, τον φίλο μας.
Ήταν πελάτης και φίλος του.
Έγινε πελάτης και φίλος μας.
Τον ήξερα πριν γνωριστούμε φιλικά.
Φωτογράφησα πολλές φορές το καίκι του, την ΚΥΜΟΘΟΗ του!
Του είχα μιλήσει κιόλας!
Μετά το συνειδητοποιήσαμε.
Παράξενη που είναι η ζωή!

Πήγαμε μαζί στον Νίκο... στους Κοκκωτούς, στα βουνά και στον πόνο...

πηγή:http://el.science.wikia.com/wiki/%CE%9D%CE%B7%CF%81%CE%B7%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82

Η Κυμοθόη ήταν μια Νηρηίδα.

Οι Νηρηίδες, κατά την Ολυμπιακή Θρησκεία, ήταν νύμφες, που προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας.

Ήταν θυγατέρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού.

Ήταν συνήθως πενήντα, ενώ έφθαναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη. Οι Νηρηίδες κατοικούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο ανάκτορο του πατέρα τους και περνούσαν τον καιρό τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας την πλούσια και μακριά κόμη τους.

Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στο κάλλος.

Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τά άρματα των ενάλιων θεών.

Οι πιο γνωστές από αυτές είναι η Αμφιτρίτη, η οποία ήταν σύζυγος του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτις (η μελλοντική μητέρα του ήρωα Αχιλλέα), η Ψαμάθη (σύζυγος του Αιακού) και η Γαλάτεια (σύζυγος του Κύκλωπα Πολύφημου).

Τα ονόματα των Νηρηίδων που συναντώνται στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρονται στις διάφορες καταστάσεις και χάρες της θάλασσας. Υπενθυμίζουν τα ευεργετήματα της θάλασσας, τα πλούτη που δίνει στον άνθρωπο και την ευκολία που παρέχει στο εμπόριο.

Ενδεχομένως οι Νηρηίδες να αποκαλούνταν αρχικά, κατά την Μυκηναϊκή Περίοδο (2η χιλιετηρίδα π.Χ.) οι Αιγύπτιες πριγκήπισσες που κατέφθασαν στην Ελλάδα, μαζί τους Έλληνες Αχαιούς, μετά από τις διώξεις των Αθωνιστών στην Αίγυπτο.

Αντίστοιχα, Τρίτωνες ενδεχομένως αποκλήθηκαν οι Αιγύπτιοι πρίγκηπες.

Τα ονόματα των 50 Νηρηίδων (κατά τον Ησίοδο) ήταν τα εξής: Αγαύη, Ακταία, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκονόμη, Δυναμήνη, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρη, Ευάρνη, Ευδώρη, Ευκράτη, Ευκλιμένη , Ευνίκη, Ευπόμπη, Ησιόνη, Θεμιστώ, Θέτις, Θόη, Ιπποθόη, Ιππονόη, Κλυμένη, Κυματολήγη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρη, Λυσιάνασσα, Μελίτη, Μενίππη, Νημερτής, Νησαία, Νησώ, Πανόπη, Πασιθέα, Πυλονόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη.

Οι Νηρηίδες στη τέχνη τόσο στα μελανόμορφα αγγεία όσο και στα ερυθρόμορφα αλλά και στη γλυπτική κατέχουν την πλέον αξιόλογη θέση σε εμπνεύσεις επικής δραματικής και λυρικής ποίησης απεικονιζόμενες με σεμνότητα μορφής και ενδυμάτων ενίοτε και γυμνές παίζοντας με τους Ερωτιδείς αλλά και σε παραστάσεις με υπαινιγμό σε μεταθάνατο ζωή στις νήσους των Μακάρων.

Οι Νηρηίδες παραμένουν μέχρι και σήμερα στις δοξασίες των νεότερων Ελλήνων με μικρή παραφθορά του ονόματος ως νύμφες "Νεράιδες".


* Ομώνυμο άρθρο στην Βικιπαίδεια
* Ομώνυμο άρθρο στην Livepedia

Κεράκι...

Κεράκι δεν είχα μαζί μου...
Στάθηκα όμως...
Χαιρέτησα ψηλά τον Βασίλη Ντίνη που πετούσε...

Κοκκωτοί Αλμυρού

Η γιορτή του Νίκου

Όχι, μην πεις...
Δεν ήταν εύκολο.
Είχες πει πως... θα με πας μια Κυριακή στο χωριό σου... να βγάλω φωτογραφίες...
Είχες πει πως "θα μ' αρέσει πολύ!"

Τίποτα δεν έγινε όπως θέλαμε...

Σήμερα που γιόρταζες πήρα τα χνάρια σου και ήρθα...
Κατάλαβα γιατί πήγαινες συχνά εκεί, κατάλαβα γιατί βιαζόσουνα να μείνεις εκεί, όπως κατάλαβα κι ότι είσαι ευτυχισμένος...

Αιωνία σου η μνήμη, Νίκο!



Κοκκωτοί Αλμυρού, δέντρα, ρίζες, πουλιά, κελαηδήματα

Σα ναυαγός

Για τις στιγμές που "γλιστράνε" γρήγορα, όπως απόψε και αύριο και μεθαύριο...
Όπως και χθες και προχθές...

Τ' ανείπωτα

Όταν έχεις πολλά να πεις, αλλά δεν προλαβαίνεις, καλύτερα να μη λες τίποτα.
Όλα μαζί, στ' ανείπωτα, λοιπόν, ελπίζοντας πως κάποτε θα γίνουν ειπωμένα!

Ποιος;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;...

ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ

ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΑ

Ευχές κι από δω!

Ελπίζω να τα καταφέρω να είμαι εκεί!
Να ζήσετε και οι τρεις σας!

Ζητείται επειγόντως ανοιχτό παράθυρο

Εδώ δεν είναι Φέισμπουκ, αλλά θα το τολμήσω...
Θέλω να βρω ένα σκίτσο που να δείχνει ένα ανοιχτό παράθυρο, αλλά δεν προλαβαίνω να ψάξω στον γκούγκλη.

Θα ήθελα να είμαι ζωγράφος, όπως και πολλά άλλα, αλλά... δεν είμαι.
Ζωγράφησα λοιπόν βιαστικά ένα χαζό παράθυρο σε ένα τοίχο στα χνάρια μου και θέλω σήμερα να το σβήσω και να το κάνω καλύτερο.
Κάποια καλή ιδέα κανείς, μέσα σε λίγο χρόνο (ως τις 1-2 που θα φύγω), υπάρχει;

Υγ. Τα λάθη μας, τα πάθη μας!
Γελάω γλυκά με την απειρία μας σ' αυτό το επάγγελμα. Ξέρω πως κάποτε που θα τα θυμόμαστε θα χαμογελάμε γλυκά, γι' αυτό χαμογελάω κι από τώρα...
"Ξεχάσαμε να γράψουμε" λέει, "τον Φραπέ!" Ε, και;
"Δεν γράφονται" λέει "οι τιμοκατάλογοι έτσι!" Ε, και;
Θα μάθουμε!
Αρκεί η προσπάθεια!

Υγ. Άντε να κάνω και καμιά δουλειά στο σπίτι, γιατί βρωμίσαμε! 17 ώρες καθημερινά εκτός!
"Μαρίκα! Θα σε απολύσω!"

Να λες παιδί και να γεννάς

Μιλώ για "τα παιδιά μου" και ιδρώνω... Βίκυ Μοσχολιού

Να λες "παιδί" και να πονάς
Να λες "παιδί" και να γεννάς
(Κυριακή- Δευτέρα και λίγο Τρίτη) Κατερίνα

Το βιβλίο μιας άλλης

Πολλές φορές αναρρωτήθηκα για το τι γράφει η ζωή στο δικό μου το βιβλίο παρακάτω...
Ομολογώ πως νομίζω πως "διαβάζω" το βιβλίο μιας άλλης...

Ένα αστείο η ζωή και εσύ να μη μπορείς καν, να γελάσεις μαζί της!

Τα Κύθηρα

Περίπατος στα Κύθηρα - Το νησί που χάρισε στον κόσμο τη Θεά του Έρωτα

Στα Κύθηρα, σ’ αυτό το λησμονημένο από το χρόνο νησί, μπορεί να πει κανείς ότι κάποιες φορές είναι λίγο δύσκολο να βρεις κάποιο σημείο που αναζητάς। Κάποιον προορισμό। Είναι έτσι φτιαγμένο τούτο το νησί, που σχεδόν όλα είναι κρυμμένα με μια ιδιόμορφη, με μια εξαίρετη επιμέλεια της φύσης। Είναι τέτοια η μορφολογία του εδάφους που πολλές φορές δυσκολεύεσαι να ανακαλύψεις τον προορισμός σου. Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις αν το μέρος που βρίσκεσαι είναι αυτό που ήθελες να πας.Τα Κύθηρα, μαζί με την κοινότητα των Αντικυθήρων γεωγραφικά πολιτιστικά αλλά και ιστορικά βρίσκονται στο εφτανησιακό σύμπλεγμα, ενώ διοικητικά αποτελούν την επαρχία Κυθήρων και ανήκουν στην Νομαρχία Πειραιώς.

Περισσότερα θα διαβάσετε, εκεί!

Από μένα μόνο αυτό... για τις αναμνήσεις μου...