Ας αφήσουμε όμως τα άλλα, κι ας πάμε στα άλλα, στα απλά και στα αγνά της καθημερινότητας.
Ο κυρ Κώστας και η παρέα του ακόμα περιμένουν να δουν φωτογραφία τους στα ιντερνέτια!
11 ήταν!
Όσοι ήθελαν φωτογραφία και δόξα, παρέμειναν στην αριστερή πλευρά. Οι άλλοι συμμετείχαν μόνο στην συζήτηση και στο καλαμπούρι.
Πάμε λοιπόν, σε ότι θυμάμαι, γιατί άμα δεν τα γράψεις στην ώρα τους, πάνε! Πέταξαν!
Τώρα τελευταία που δεν δουλεύω εντατικά, όταν κατεβαίνω κάτω στα μαγαζιά, περνάω απ' το καφενείο του Νίκου, είτε για μια στάση, είτε για ν' αφήσω τα πράγματά μου, είτε για να περιμένω τον άντρα μου.
Συνήθως κερνάω, πίνω και μια πορτοκαλάδα, μα εκείνο που παίρνω πάντα φεύγοντας από κει, και μάλιστα δωρεάν, είναι ένα πλατύ και διαρκείας χαμόγελο!
Έχω καιρό που κατάλαβα τον θησαυρό που κρύβουν τα Ελληνικά καφενεία και πολλές φορές είπα στους φίλους μου πως θα πάω μια μέρα με χαρτί και μολύβι, να τα γράψω όλα όσα λένε!
Τέτοιο φάρμακο, όπως είναι το χαμόγελο, δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο!
Πάω λοιπόν φορτωμένη με κάτι σακούλες, έβρεχε κιόλας, ήμουνα αγχωμένη απ' το τρέξιμο, και μόλις μπαίνω μέσα:
"Να 'την! Η Κατερίνα θα μας λύσει την απορία!" είπε ένας παππούς.
"Τι έγινε ρε παιδιά; να καθίσω πρώτα!"
'¨Όχι! Τώρα για να σε βλέπουμε! Να μη σου κλείσει κανένας το μάτι! Να δούμε τι θα πεις!"
Δεν είχα καθίσει ακόμα και όλοι μαζί φωνάζανε:
άλλος: " Πες μας Κατερίνα! Τα μήλα πρέπει να έχουν κοτσάνι;"
άλλος: "Εσύ θα μας πεις, που είσαι απ' τη Ζαγορά και ξέρεις από μήλα!
άλλος: "Ποια μήλα είναι καλύτερα; Με κοτσάνι ή χωρίς κοτσάνι;"
"Με κοτσάνι, φυσικά!" απάντησα και κάθισα.
Να μην τα πολυλογώ, ο καθένας έλεγε τα δικά του. Όλο και κάποιος πείραζε κάποιον, όλο και κάποιος έτρεχε δίπλα στο μανάβικο να δει αν τα μήλα είχανε κοτσάνι, όλο και ένας πήγαινε και γύριζε...
Εγώ επειδή πράγματι ήξερα από μήλα, από μαθήτρια δούλευα σ' αυτά, είτε μαζεύοντάς τα, είτε στη διαλογή, είτε στην συσκευασία, τους είπα ότι ήξερα.
Ότι δηλαδή το μήλο, το αχλάδι (όπως φαντάζομαι και όλα τα φρούτα) πρέπει να κόβονται προσεκτικά απ' το δέντρο, ώστε στο φρούτο να παραμένει το κοτσάνι. Έτσι εξασφαλίζεται και η μεγαλύτερη διάρκεια αντοχής του, γιατί διαφορετικά χαλάει, ακόμα και αν είναι στο ψυγείο.
Τα μήλα που δεν έχουν κοτσάνι (θα μιλάω γι' αυτά, εφόσον αυτά πρωταγωνίστησαν εκείνη τη βραδιά), ανήκουν στην κατηγορία "σκάρτα" (γ' κατηγορία) και πουλιούνται σε πολύ χαμηλή τιμή.
Εκεί έγινε ολόκληρη συζήτηση. Κάποιοι δεν το ξέρανε, κάποιοι είπαν πως έχουν πληρώσει για καλά τ' "ακότσανα" πολλές φορές, κ.λ.π. κ.λ.π.
Ο κύριος που έτρεχε στον μανάβη, κάθε τρεις και λίγο, μας έφερνε τα νέα:
"Τα ντελίσια είχαν κοτσάνι!"
"Τα φιρίκια είχαν! "
"Οι ρενέδες, δεν είχαν, γι' αυτό ήταν σουφρωμένα!" όπως είπε.
Κάποια στιγμή είπα να πάω κι εγώ, να τα βγάλω και φωτογραφία, αλλά δεν ήθελα να χαλάσω, ούτε τη βραδιά του μανάβη, ούτε τη δική μου.
Κάπου εκεί, τους είπα ν' αλλάξουμε θέμα, εφόσον καταλήξαμε όλοι στο συμπέρασμα πως το σωστό μήλο, πρέπει να έχει το κοτσάνι του!
Μετά από λίγα λεπτά σιωπής, πετάχτηκε ο κυρ Κώστας:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου