Τα παιδιά και τα ποντίκια

Εικόνες τριτοκοσμικές στον Ξηριά

Η άλλη πλευρά της Λαμίας.
Έλληνες πολίτες, δημότες της Λαμίας, ξεχασμένοι

Λαμία, 20.3.2010

Μια τηλεφωνική καταγγελία ότι το νερό του Ξηριά είναι κατάμαυρο, Σάββατο μεσημέρι, μας έφερε στη Γέφυρα, στη διασταύρωση της Ξηριώτισσας. Το νερό ήταν πράγματι κατάμαυρο. Από κοντά δεν είχε μυρωδιά. Τηλεφωνήσαμε στο 100 και ήρθε το περιπολικό της αστυνομίας για να καταγράψει το γεγονός.

Προσπαθώντας να εντοπίσουμε την πηγή της ρύπανσης φτάσαμε μέχρι τον Καταυλισμό των τσιγγάνων. Πιο ψηλά το νερό ερχόταν μόνο θολό. Από κει και κάτω φαίνεται ήταν το πρόβλημα. Μετά από μια ώρα σταμάτησε να κατεβάζει μαυρίλα. Το συμπέρασμα είναι ότι κάποιος εγκληματίας άδειασε βυτίο ή βυτία με βοθρολύματα μεσημεριάτικα στο ύψος του Καταυλισμού των τσιγγάνων. Αν είναι έτσι, σημαίνει ότι αυτό γίνεται τακτικά και όχι μόνο σ’ αυτό το σημείο, αλλά σε όλο το μήκος του Ξηριά και της Γερμανικής Τάφρου. Θα μου πείτε ανακάλυψα τον τροχό… Ναι, ένα χρόνο μετά την κρίση του Μαλιακού ανακαλύπτουμε τον τροχό. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε το αυτονόητο για τις υπηρεσίες και τις ευθύνες τους.

Την εικόνα βέβαια συμπλήρωσε η κατάσταση που αντικρίσαμε στον Καταυλισμό των τσιγγάνων. Εικόνα που μου θύμισε τα ποτάμια της Κατμαντού στο Νεπάλ. Αριστερά και δεξιά της κοίτης του χειμάρρου παντού σκουπίδια και παιδιά να παίζουν ανάμεσα στα ποντίκια! Δεκάδες ποντίκια να φεύγουν μέσα από τα πόδια μας κυριολεκτικά.

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν έκπληξη. Όμως δεν περίμενα να δω τόσα ποντίκια ανάμεσα στα παιδιά. Δεν περίμενα να δω τέτοια εγκατάλειψη από μέρους της πολιτείας, της νομαρχίας, του δήμου. Εδώ όλα δοκιμάζονται. Και η ανθρωπιά, και η υποκρισία, και η ευθύνη, το ψέμα και η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Το "τα παιδιά και τα ποντίκια" θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ντοκιμαντέρ για το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των αθίγγανων. Ελπίζω να μας παρακολουθούν…

Δείτε συνημμένα τις φωτογραφίες και βάλτε τον εαυτό σας στο κάδρο. Μήπως είμαστε ρατσιστές; Συζητώντας με τα παιδιά για την εικόνα που αντικρίσαμε πήραμε απαντήσεις: “Δεν υπάρχει κράτος, κανείς δεν μας προσέχει, ας μας δώσουν σπίτια να μείνουμε, τα ποντίκια είναι ίσα με τις γάτες, δώστε μας κανένα ευρώ να πάρουμε να φάμε, αυτά να τα πείτε στο δήμαρχο” και άλλα τέτοια.

Η κρίση, για την οποία μιλάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, μια φορά ακόμα λέμε ότι είναι κρίση αξιών. Η ζωή, ναι, συνεχίζεται. Με τις έντονες αντιθέσεις της και κυρίως με την κρίση αλλά και την υποκρισία, τα μεγάλα λόγια και την απανθρωπιά Αναρωτιέμαι τί αξία έχει γι’ αυτά τα παιδιά το εθνικό χρέος, για τα παιδιά που παίζουν κυνηγώντας τα ποντίκια στην κοίτη του Ξηριά της Λαμίας. Εμένα όμως θα μου μείνει σαν εικόνα το χαμόγελο του κοριτσιού του Ξηριά με το χρυσό δόντι και τα όμορφα μπλε μάτια...

Στέφανος Σταμέλλος