Δύσκολοι οι καιροί...

Ήθελα να γράψω πολλά, μα... "δεν πρόκαμα"... πάλι!

Σκέφτηκα πως "είναι αργά για πρίγκηπες, Κατερίνα και ώρα για ύπνο" και θυμήθηκα ένα ποίημα του Γιάννη Τσίγκρα που το είχα έτοιμο από καιρό, και είχε μείνει κι αυτό στο περίμενε, όπως τόσα άλλα!
Έτσι πάει εμένα η ζωή μου!
Όπως έρχεται, βαδίζω!

Σ'χωράτε με! Δύσκολοι οι καιροί!

ΑΘΛΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Εκείνες οι ηδύπικρα αχνές
του πάρκου μ’ έχουν φυλακίσει αλλέες.
Ειδή μου και ψυχή στο Χθές
που κάλυψαν ημέρες νέες-
ως να πεθάνουνε κι αυτές.

Έψαχνα με λαχτάρα στην υγρή τη χλόη
στις μαργαρίτες δίπλα, στην αλόη
κι άναβε εντός μου η ελπίδα και η πίστη
ότι θα βρώ
χλωμά χλωρό
νεράτζι να προσφέρω τη καλλίστη

από των κοριτσιών που σεργιανούσαν τον χορό.

Καμμιά θέα
της γειτονιάς δεν μου ‘πε «Ευχαριστώ -
να η Ελένη»
τους Τρώες να οδηγήσω
πλέον δεν μπορώ.
Κι αυτό το ποίημα μου απομένει
άθλιο δοκίμιο για τον Καιρό.

Μόνο άθλιο δεν ήταν το δοκίμιο, Γιάννη, Καλή σου ώρα!
Τραίνα οι ζωές μας, όπως έγραφα και νωρίτερα, μα θα συναντηθούμε στον σταθμό!
Όλοι οι δρόμοι και τα οχήματα, εκεί καταλήγουν!

(α' ανάρτηση 17/3/10 1:58)