Πολλά λόγια

(Αυτή την ανάρτηση να την διαβάσουν μόνο όσοι έχουν απορίες για τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια μου, για να μην "χασομεράω" και τους υπόλοιπους!)

Επειδή πολλοί με ρωτάνε, "γιατί ξοδεύω τόσο χρόνο κάνοντας βιντεάκια; Δεν τα βλέπουν πολλοί. Δεν κερδίζω τίποτα κ.λ.π." έχω να πω δυο πράγματα εδώ, δημοσίως:

Ποτέ δεν κέρδιζα! Αν έτσι φάνηκε σε κάποιους, δεν "είδαν" καλά!

Έχω μόνο να τους ενημερώσω πως, εδώ και τέσσερα χρόνια που ανακατεύτηκα με τα ιντερνετικά, μόνο έχασα! Όχι χρόνο, (αυτός για μένα πάντα κέρδος ήταν, αφού τον έζησα και τον ευχαριστιόμουνα κιόλας!)

Για την δόξα μιλάω...

Κάποτε κάποιοι έμαθαν την Κατερίνα Σταματίου - Παπαθεοδώρου, στα μέρη της, επειδή εξέδωσε κάποια βιβλία.
Μετά η Κατερίνα έγινε κυκλάμινο του βουνού και όλοι ξέχασαν το όνομά της. (στα μέρη της)
Μετά κάποιοι άλλοι έμαθαν το κυκλάμινο του βουνού, χωρίς να ξέρουν την Κατερίνα. (παραπέρα)
Μετά, το μάθανε κι αυτό!(παραπέρα)
Μετά, ξεχάσανε το κυκλάμινο... (παραπέρα)
Μετά, έγινε Κατερίνα Δε.Στα.Πα; (και στα μέρη της και παραπέρα)
Μετά, την ξεχάσανε κι αυτήν...
Μετά, επανήλθε το κυκλάμινο με την Κατερίνα ΑΠ. ΟΛΑ. πολύ κουρασμένη!
Τι να λέει;
Τόση "διαδρομή" για ένα όνομα;
Αξίζει τον κόπο;

Τώρα μου αρκεί που με θυμούνται ως:
η κυρία που έγραψε το βιβλίο της μάννας! (Όταν μου συμβαίνει αυτό, χαίρομαι τόσο πολύ! Τουλάχιστον η Μάννα, έμεινε στην μνήμη πολλών!)
η κυρία που ταίζει τα πουλιά (από πέρσι)
η κυρία που φωτογραφίζει τα πουλιά (από πέρσι)
η κυρία με τα μαύρα (κ.λ.π. κ.λ.π.)

Τόσοι τίτλοι, πουθενά όνομα, κι έχει αρχίσει και να μ' αρέσει!
Άργησα πολύ να καταλάβω πως το όνομα, αν δεν τ' ακολουθεί κάτι δυνατό πίσω του, δεν "μένεις", όταν φύγεις. Μετά, θέλοντας και μη, το βρίσκουν και το όνομα, ανάλογα με "τα ίχνη" που άφησες.

Πάμε τώρα στα βιντεάκια. Είναι το τελευταίο μου σπορ και μ' αρέσει! Συγκεντρώνω τις στιγμές μου (τις φωτογραφικές) τις ενώνω με τραγούδια και την ψυχολογία εκείνης της στιγμής και τα αποθηκεύω σε μια γωνιά που ευτυχώς, υπάρχει! (Γιουτιουμπ) Έχω κερδίσει πολύ χρόνο έτσι, κι έχω εξασφαλίσει ένα πολύ γρήγορο φλας μπακ στις αναμνήσεις μου. Τώρα, αν τα βλέπουνε κι άλλοι, πολλοί ή λίγοι, λίγο με νοιάζει. Μόνο για το χωριό μου καίγομαι. Θέλω να το δουν όσο πιο πολλοί γίνεται, και να τ' αγαπήσουν όσο κι εγώ! (Είναι δυνατόν;)

Από παλιότερα, που έκανα βδομάδες να ανεβάσω τις φωτογραφίες μου και χάζευαν μαζί μου οι ξένοι απ' όλο τον κόσμο (1500 άτομα είχα φτάσει μια μέρα - με αληθινούς μετρητές κι όχι μαιμούδες), το προτιμώ κι ας τους έχασα! Είχα περισσότερη υπομονή τότε και δεν ήξερα να κάνω βιντεάκια. Τώρα έμαθα.

Τώρα, αν μάθω και πως ανεβαίνουν βιβλία κατοχυρωμένα πνευματικά, μπορεί ν' ανοίξω και τα μπαουλάκια μου! Ποτέ δεν ξέρεις! Έτσι κι αλλιώς, λεφτά δεν έπαιρνα ποτέ απ' αυτά, γιατί να μην τ' "αερίσω" όλα;

Όσο για τις φωτογραφίες, πάντα είχα κάλλο! Απ' τα 13 που μου χάρισε η αδελφή μου μηχανή.
Προικιά μπορεί να μην είχα, φωτογραφίες όμως, άπειρες!

Από τότε που πήρα και την ψηφιακή, μ' έχασαν και τα Φωτογραφεία, μείνανε και οι κορνίζες μας με πρόσωπα αρυτίδιαστα, πριν μια τριετία, τουλάχιστον!

Δεν δουλεύω τις φωτογραφίες μου, γιατί δεν έχω χρόνο, πρώτον και δεύτερον, γιατί είναι αποδείξεις των στιγμών μου και εκεί δε χωρά νοθεία. Μεγένθυση, μπορεί.
Κάποτε, στην αρχή, έκοβα κολώνες και καλώδια. Μου χτυπούσαν άσχημα στο μάτι. Κλωτσούσα. Μετά όμως είδα πως παραποιούσα την αλήθεια και δεν ξαναέβαλα "χέρι".

Τι να κρύψω απ' τον τουρίστα τα καλώδια της ΔΕΗ, αφού όπου κι αν πάει στην Ελλάδα, θα τα βρει μπροστά του; Ειδικά στα Κανάλια, που είναι χαμηλά τα σπίτια, θυμάμαι, είχα πάθει πλάκα! Όταν είδα όμως μετά, πως πάνω εκεί έχτιζαν φωλίτσα οι πελαργοί μου, δεν ξαναμίλησα! Αγάπησα και τα καλώδια της ΔΕΗ!

Αυτά, σε γενικές γραμμές, για όσα με ρωτάτε περί φωτογραφιών κ.λ.π.

Ού, 3 και 12; Και είχα μαγειρέψει και νέα βιντεάκια στο Γιουτιουμπ! Ελπίζω να μην "κάηκαν".

Και κάτι άλλο. Επειδή ανεβάζω παλιές στιγμές, δεν σημαίνει ντε και καλά, πως είμαι εκεί ακόμα! Απλά, αρχειοθετώ και κλείνω φακέλους, για να μπορέσω να πάω στους καινούργιους.

Μην κάνετε κι εσείς εδώ, σαν κάποιους αναγνώστες του μάννα, που έτυχε να το διαβάσουν τώρα, "αν στεναχωριέμαι ακόμα που Έφυγε εκείνη και πρέπει να το ξεπεράσω!" Έλεος! Ήμουνα 30 και έφτασα 50! Μακάρι να φτάσουμε όλοι μας στα 77 μας χρόνια! Όχι, πως δεν την σκέφτομαι βέβαια και δεν ανατρέχω καθημερινά στην θύμησή της! Δίπλα απ' την Παναγιά την έχω βάλει! Και στις δυο, βοηθήστε λέω! Ζόρι η ζωή, δεν βγαίνει!

Όσο για την ψυχολογία μου, εναλλάσσεται.
Είναι σαν την θάλασσα.
Ένα αεράκι, ένα μεγάλο καράβι, μια καταιγίδα, ένας ήλιος, σίγουρα επηρεάζουν!

Να είστε καλά και συγγνώμη που σας ζάλισα, μα έτσι τώρα, μπορώ να κάνω πάσα αυτή την ανάρτηση και στα μηνύματα, πίσω στα παρασκήνια!