Εκείνες οι "τρισάγιες" μάνες...
ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Διαδρομές, Γιώργος Θωμάς... ο φίλος σου, ο δάσκαλος που του πήγαινες κάποτε χόρτα...
Σε θυμάται γλυκά και μαζί σου και μένα, κι ας μην έχουμε ακόμα γνωριστεί!
Για μένα λένε:
Πριν από 3 χρόνια
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μάννα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μάννα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Λένε για σένα, μάννα...
Εκείνες οι "τρισάγιες" μάνες...
ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Διαδρομές, Γιώργος Θωμάς... ο φίλος σου, ο δάσκαλος που του πήγαινες κάποτε χόρτα...
Σε θυμάται γλυκά και μαζί σου και μένα, κι ας μην έχουμε ακόμα γνωριστεί!
Για μένα λένε:
Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010
Εκείνες οι τρισάγιες μάνες - Γιώργος Θωμάς
Μου τηλεφώνησαν...
Εγώ δεν το πήρα είδηση.
Η "μάννα" κυκλοφόρησε στην πιάτσα χθες!
"Εκείνες οι τρισάγιες μάνες" έγραψε ο Γιώργος Θωμάς στην ΘΕΣΣΑΛΙΑ και είχε και την δική μου μέσα!
Τρομερά συγκινημένη!
Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στον Γιώργο Θωμά, για την τιμή να αναφερθεί στο βιβλίο μου, παρόλο που πρόδωσα το μετερίζι μου... Πάντα τον θυμάμαι και τον εκτιμάω! Να το ξέρει!
Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στον φίλο και στην γιαγιά που μου τηλεφώνησαν για να με συγχαρούν, νομίζοντας πως το είχα διαβάσει! (Όταν δεν δουλεύω κι αν δεν μου φέρει ο άντρας μου, δεν έχει εφημερίδα! Θα την βρω, όμως!)
ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Διαδρομές, 7/3/2010 σελ. 13
Εγώ δεν το πήρα είδηση.
Η "μάννα" κυκλοφόρησε στην πιάτσα χθες!
"Εκείνες οι τρισάγιες μάνες" έγραψε ο Γιώργος Θωμάς στην ΘΕΣΣΑΛΙΑ και είχε και την δική μου μέσα!
Τρομερά συγκινημένη!
Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στον Γιώργο Θωμά, για την τιμή να αναφερθεί στο βιβλίο μου, παρόλο που πρόδωσα το μετερίζι μου... Πάντα τον θυμάμαι και τον εκτιμάω! Να το ξέρει!
Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στον φίλο και στην γιαγιά που μου τηλεφώνησαν για να με συγχαρούν, νομίζοντας πως το είχα διαβάσει! (Όταν δεν δουλεύω κι αν δεν μου φέρει ο άντρας μου, δεν έχει εφημερίδα! Θα την βρω, όμως!)
ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Διαδρομές, 7/3/2010 σελ. 13
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
Έρχονται χρόνια δύσκολα....
Ο Στέλιος το τραγούδησε...
εμείς το ζούμε καθημερινά, το ρίχνουμε και λίγο έξω, για ξεχνάμε τον πόνο μας, μα η αλήθεια είναι πως έρχονται πράγματι πολύ δύσκολα χρόνια.
Δεν είναι μόνο οι σεισμοί, αυτοί είναι Αλλονού αποφάσεις (σίγουρα βοήθησαν και οι άνθρωποι σ' αυτό με τα χεράκια τους ...) είναι και οι αποφάσεις που παίρνουν οι πολιτικοί μας για μας, χωρίς εμάς.
Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται...
Προς το παρόν, ακούω.
Δεν φοβάμαι για μένα, μα για τα παιδιά μου. Όλοι οι γονείς νομίζω, αυτό σκέφτονται. Εμείς ζήσαμε κι αλλιώς... Άλλες εποχές.
...Μα έτσι, στο δρόμο που με βάζουν να βαδίσω τώρα, δε μ' αρέσει! Όχι, ότι έζησα και ποτέ πλούσια, μα πιο φτωχή από παιδί, δεν το περίμενα ποτέ! Ξέρω ότι εγώ θα το αντέξω, γιατί εγώ -τότε- ήμουνα πιο τυχερή. Μπορεί να μην είχα φως -τότε- μα είχα τον Καραγκιόζη στο ταβάνι, με τα ακούραστα χέρια της μάννας που ήθελε να με ψυχαγωγήσει και να διατηρήσει την ελπίδα μου ζωντανή πως μεγαλώνοντας θα τον δω και στην δική μας τηλεόραση!
Εγώ, ότι και να κάνω τώρα, δεν μπορώ να ξεγελάσω τα παιδιά μου!
Τα έχω μάθει να ζουν και να διεκδικούν στη ζωή τους πολύ περισσότερα.
Τους έδειξα από παιδιά όλα τα επεισόδια του Καραγκιόζη, νοικιάζοντας κασέτες, πληρώνοντας με την δουλειά μου, βέβαια!
Και τώρα; Τι να τους πω; Ο Καραγκιόζης πέθανε;...
Έκλαψαν για τον Ευγένιο Σπαθάρη, όπως όλοι μας, μα για την μαριονέτα;
Πώς θ' αντέξουν;
Ήδη, το έχουν καταλάβει.
Δύσκολοι καιροί.
Μα η ελπίδα;
Ποιος και με ποιο δικαίωμα την θάβει;
Και ο Ήλιος μας;
Κίτρινο τον θέλουμε τον ήλιο μας! Να λάμπει για όλο τον κόσμο! Ούτε πράσινο, ούτε μπλε, ούτε κόκκινο, ούτε παρδαλό!
Μα, πού πήγαν οι "ζωγράφοι" να του δώσουν το χρώμα το δικό του;
(-Γι' αυτό όλο και τον ψάχνεις, Κατερίνα;)
Τόση φτώχεια, τόση μελαγχολία για τα λεφτά (που πάντα μισούσα), δεν θυμάμαι να έχω ξανανοιώσει στη ζωή μου.
Αυτή η Ευρώπη που φάνταζε τόσο μικρή στα μάτια της μάννας μου, στον χάρτη, πόσο "μικρή" μπορεί να γίνει στην πράξη, πόσο "μικρή" μπορεί να κάνει ακόμα κι εμένα!
Δραχμούλα μου...
Πενηνταράκι μου...
Σανίδι χρειάστηκε να ξηλώσω κάποτε, για να σε βρω, να συμπληρώσω ένα μικρό παιδικό μου όνειρο...
Τώρα, τα παιδιά μου, ότι κι αν ξηλώσουν... χώμα θα βρουν και φτώχεια!Οικονομική και ψυχική.
Κανένα πενταρούλι, καμιά ουσία.
Πόσα λάθη μπορεί να έχω κάνει σαν γονιός;
Σε ποιον κόσμο τα έφερα να ζήσουν;
Πόσο ευαίσθητα τα έκανα;
Πόσα ψέμματα τους είπα για τη ζωή και το μέλλον;
Και τώρα, με τόση φτώχεια παντού, πώς θα στηρίξω τα όνειρά τους που θέλουν για βάση "καλύτερες μέρες" και όχι χειρότερες;
Φτάνει ν' ακούσεις ειδήσεις, και να πεις:
"Παραδίνομαι! Πατήστε με!"
ή που θα σηκώσεις το κεφάλι και θα πεις:
"Ε, όχι! Φτάνει πια! Είμαι κι εγώ εδώ! Δεν θα σας περάσει!"
..."Κόψε από δω, κόψε από κει, φέρε και αποδείξεις!"
Έχω τόσες φωτογραφίες από ζώα ελεύθερα στη φύση...
Φτάνουν κύριοι ή να φέρω κι άλλες!
Το οξυγόνο που μου δίνετε να αναπνεύσω, δεν μου φτάνει!
Σας παρακαλώ: "Μη μου το φορολογήσετε κι αυτό!"
Υγ.1 Πάρε μάννα κι εσύ τη δόση σου, για να δεις πόσο τυχερή ήσουνα που Έφυγες!Άσε εμάς εδώ να μετράμε πόσα έχουμε, πώς θα τα μοιράσουμε, ως πότε θα φτάσουν...
Χάσαμε την ουσία, μάννα μου!
Γι' αυτό χάθηκα!
Υγ.2 Αερολογίες εν συντομία.
Υγ.3 Α, κι επειδή δεν έχω κέφια να αναπτύξω τα "της πανσελήνου", να γράψω μόνο αυτό:
"Εμάς κάποτε η μάνα μου, στις 12 η ώρα μας αμόλαγε και "βοσκούσαμε"! Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Τρέχαμε στη φύση και τρώγαμε ότι βρίσκαμε. Καρπούς, ήρεμα χόρτα, ακόμα και λουλούδια... Κι όμως ζήσαμε!"
Αυτά είναι τα πιο σημαντικά λόγια που κρατάω από χθες!
Κι αυτά, άλλος του τα είπε. Ένας γνωστός του πολύτεκνος, απ' την εποχή του 50!
Τον "Ευχαριστώ" όμως τόσο πολύ που μου τα είπε!
Όχι, εγώ έζησα καλύτερα. Τ' αδέλφια μου πέρασαν πολλά.
Άλλα βιβλία όμως αυτά. Άγραφα, όπως τόσα άλλα...
Κάθε άνθρωπος δίπλα μας κουβαλάει πίσω του στίβες αόρατων και άγραφων βιβλίων.
Μακάρι η μοναδική απόδειξη γι' αυτά, να είναι το χαμόγελό τους...
Μα, δεν κυκλοφορεί κι αυτό στην πιάτσα πια!
Το φορολογήσανε... μαζί με τ' άλλα...
Ο ΕΚΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ (Από Αστοριανή)
Ο ΄ΕΚΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ, Ο Κύκλος των νεανικών οραμάτων
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ "Μ Α Ν Ν Α"
την κυρα-Αφροδή, λατρεμμένη μητέρα του "κυκλάμινου"
όπου τροφή στην ζωή της
ήταν η αγάπη στα παιδιά
και η σωστή διαπαιδαγωγησή τους
ώστε να γίνουν υγιή μέλη
της κοινωνίας ...
**********
Τ' όραμα,
όπως κι καρδιά,
έχουν δικό τους κόσμο.
Τόλμη να έχεις και ψυχή,
αν θέλεις να τ' αγγίξεις.
Μόνο τον δρόμο χάραξε
...'τι επιστροφή δεν έχει.
Γιώτα Στρατή
Το έργο,
χρωστάει την παρουσία του στον αξιότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου "Σάντα Μπάρμπαρα", στην Καλιφόρνια,
κύριο David C. Young,
o οποίος ήταν καλεσμένος από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας
στην Νέα Υόρκη, να μιλήσει για τους "Ολυμπιακούς"
και ταυτόχρονα
να παρουσιάσει το αμφιλεγόμενο βιβλίο του
"The Modern Olympics"
a Struggle for Revival, by the Johns Hopkins Univerisity Press, 1996.
Η επίσημη εκδήλωση, την οποίαν πλαισίωναν
ο Εντιμότατος Πρέσβης της Ελλάδας στις ΗΠΑ
κ. Γεώργιος Σαββαϊδης,
οι αντιπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,
το Ίδρυμα Ευρωπαϊκών Σπουδών
-σε άριστο συδιασμό με την Έκθεση Βιβλίου
από 25 Ευρωπαϊκά Κράτη-
έλαβε χώρα στη Μεγάλη Ροτόντα του Πανεπιστημίου Κολούμπια
της Νέας Υόρκης, την 15η Μαϊου, 2003.
Ο κ. Γιανγκ,
(κάποιας προχωρημένης ηλικίας, με τον ενθουσιασμό ενός νεανία, όπως... δηλώνει και το επώνυμό του) συχνά διάνθιζε την γλαφυρή ομιλία του με Ελληνικές λέξεις και -παρ' ότι το δεξί του χέρι ήταν στο γύψο μέχρι τον αγκώνα- κινούσε το σώμα του και χειρονομούσε λες και ήταν γνήσιος Έλληνας...
Μετά το πέρας της αμφιλεγόμενης μα εξαιρετικά ενδιαφέρουσας διάλεξης, κατάφερα να τον πλησιάσω, και καθώς μάζευε τα χαρτιά του, του μίλησα για το θεατρικό μου "Ο ΄Εκτος Κύκλος"...
με ρώτησε "-γιατί δεν ...φτάνουν οι πέντε;.." κι απήντησα ότι ο έκτος κύκλος συμπληρώνει τα όνειρα των νέων, και την θέση τους στην κοινωνία...
Συνέχισα λίγο από την ιστορία του νεαρού αθλητή (από κάποιο χωριό της Καστοριάς...) όπου η λαμπρή νίκη του και οι αρνητικές απόψεις του για τον Βαρώνο Πιερ ντε Κουμπερτέν, συζητήθηκε σε αποκλειστικότητα σε διεθνές κανάλι, με παλαίμαχο δημοσιογράφο...
(Στην έρευνά μου, αναφέρομαι για την εποχή του 1860, με τον Βασιλιά Γεώργιο, τους τρεις Υπουργούς που διέμεναν στο Λονδίνο (Δημήτριος Βικέλας, Χαρίλαος Τρικούπης και Ιωάννης Γεννάδιος) και τον ρόλο που έπαιξε ο φιλόδοξος μα και δολοπλόκος Βαρώνος...)
...και ξέρετε, τελικά, τί μου είπε;
"Ου το νικάς περί πλείστου ποιητέον,
αλλά του αγωνίζεσθαι εντίμως "
στην Ελληνική Γλώσσα!!!
Μεταξύ άλλων, τον βεβαίωσα ότι και το δικό μου βιβλίο θα δει γρήγορα το φως της ημέρας...
"Ο Έκτος Κύκλος"
Είναι αφιερωμένο στον εξαίρετο Γενικό Πρόξενο μας
(τότε) στην Νέα Υόρκη, κύριο Δημήτρη Πλατή
(ο οποίος έχει ρίζες από τα Καλάβρυτα,
επαρχία Καλαβρύτων και Αιγιαλείας)
και φυσικά στον διανοούμενο καθηγητή
κ. Ντέιβιντ σι. Γιανγκ
Με την διεξαγωγή των "Ολυμπιακών" στο Βαβκούβερ,
ήταν μια ευκαιρία να σας παρουσιάσω κάτι δικό μου...
Χάρισε μέρες επιτυχίας και συγκίνησης
τόσο όταν παρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Κώστα Αθανασιάδη
όσον και στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης,
τον Μάιο του 2004!
Το δε ποίημά του,
Ωδή στον Ολυμπιονίκη,
ξεσήκωσε τους πάντες στην ειδική εορτή που έγινε στο Κρύσταλ Πάλλας, στην Αστόρια της Νέας Υόρκης...
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα
Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010
Ωρών αποχή
Σε συνήθισα τόσο!
Διάλογοι:
"Τι έγινε μάνα; Κάνεις αποχή απόψε;" με ρώτησε ο γιόκας μου που δε με βρήκε στη γνωστή θέση.
"Μ' άναψε τα λαμπάκια το Φέισμπουκ με τις αλλαγές του και κάθισα να ξεδιαλέξω τις εφημερίδες. Ή εσύ ή ο μπαμπάς, να τις ρίξετε στον κάδο της ανακύκλωσης το πρωί."
"Ποιες; Αυτές ή αυτές;" και μου έδειξε τους σωρούς...
Ντράπηκα. "Καλά! Θα τις βρείτε στην πόρτα το πρωί", είπα χαμογελαστή.
Ο γιόκας μου με είχε καταλάβει... Ο πιο μεγάλος σωρός ήταν για κράτημα. Τα πιο πολλά για σκανάρισμα! (Θέλω καναδυο ζωές πάλι!Εκτός αν καταφέρω και τα βρω στα ονλάιν. Θα δείξει!)
"Τι τα μαζεύεις ρε μάνα;"
Το 'πε, παναθέμά τος, το 'πε!Κι είπα απόψε θα την γλυτώσω!
Έτσι έλεγα κι εγώ στην μάννα που όλο τρύπωνε ρούχα, ρουχαλάκια, κουρέλια, κουρελάκια, σακούλες, σακουλάκια, κορδελίτσες και κορδελάκια και μετά που γίνονταν πολλά, τα άπλωνε πάνω στο κρεβάτι, τα έκοβε, τα έκανε λουρίδες και μετά τα έβαζε ξεχωριστά σε χρώματα και χρωματάκια και μετά τα έπλεκε και έκανε κουρέλες και κουρελάκια, με σχέδια και σχεδιάκια και τα άπλωνε μέσα στο σπίτι όσα ήταν με ύφασμα, έξω στα σκαλιά, αν ήταν με ναυλον σακούλες και σακουλάκια...
Τι άλλαξε;
Τίποτα.
Μανάδες και οι δυο σε διαφορετικές εποχές.
Κάθε μία με τα χόμπυ της!
Υγ. Τότε, τουλάχιστον ομόρφηνε το σπίτι! Τώρα;
Υγ. Παρεπιπτόντως, εμένα γιατί άργησε τόσο την νέα διακόσμηση το Φέις; Πάει κατά σειρά εγγραφής; Δε νομίζω! Μήπως κατάλαβε, λες, ότι θα επαναστατήσω;
Άντε κι άλλο ένα τραγουδάκι, κι ας μην είναι εδώ το πάρτυ του κυκλάμινου!
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Τα λουλούδια...
Κι επειδή... εδώ κόλλησα και τότε... κι απόψε, μόλις τα είδα, θα πάω Αλλού, εκεί που η στιγμή με πάει.
Μόλις είχα γυρίσει απ' την μάννα...
και είδα μπροστά μου τα αγαπημένα της λουλούδια!
Γεμάτη η αυλή! Τα έτριβε, τα έκανε μπουκέτα και τα χάριζε στις φίλες της...
Είχα τόσα χρόνια να τα δω!
Ούτε και ξέρω πως τα λένε!
Κόλλησα... και τότε και τώρα...
Τότε, ξέρουν πόσο, ο Αλέκος και η μαμά του.
Τώρα, ξέρω εγώ, ίσως και ο παπα Δημήτρης.
Είναι που ενώθηκαν με το ρέμα... δυο ψυχές στο Αλλού...
Την προσέχει η ξαδέλφη σου παπα Δημήτρη, η Αφροδή!
Κάν' τε κουράγιο...
"Ευχαριστώ" όλους τους υπαλλήλους του Ο.Α.Ε.Δ. Βόλου.
Όπως το λέει ο τίτλος, ακριβώς!
Όλους, ανεξαιρέτως!
Με όσους συναντήθηκα και με όλους όσους γνώρισα, μίλησα και με κατάλαβαν!
Για σήμερα, ένα ιδιαίτερο "Ευχαριστώ" στον διευθυντή του Υποκαταστήματος κύριο Κωνσταντίνο Τόπα, ( ήξερα το όνομά του - τώρα που το σκέφτομαι και συμπληρώνω, ώρα 2:24, έχω και τα άλλα δυο ονόματα στις φωτοτυπίες των αποδείξεων! Τι χαζό που είμαι!) αποδείξεις που του εξήγησα, που με κατάλαβε και συμμετείχε τόσο ανθρώπινα στην επίλυση του προβλήματός μου που με εντυπωσίασε η προσφορά του!
Παρέλαβε τις πρωτότυπες αποδείξεις μου, αλλά με κατοχύρωσε τόσο πολύ με τις επικυρωμένες φωτοτυπίες (που του πήγαινα απ' την Εμπορική), που δεν φοβάμαι πια, για κανένα μπέρδεμα και καμιά συνέχεια στα "κατά συρροήν λάθη" της βάσης που έγιναν απ' την αρχή και συνεχίζονταν εδώ και δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια!
Κάθισε ο άνθρωπος, σαν απλός λογιστής και μου αντέγραψε εκείνος όλες τις αποδείξεις και μετά υπέγραψε, σφράγισε, τις έδεσε καλά ώστε να μη χαθούν σκόρπιες, (ταξιδεύοντας) και μετά μου παρέδωσε επίσημο έγγραφο παράδοσης! Μία μία παρακαλώ και ευτυχώς τελικά που αυτές που βρήκα ήταν μόνο 31! Το θέμα έχει και τα καλά του!...
Ήξερα από λογιστικά λάθη (κι από λάθη ζωής ξέρω, άλλο κεφάλαιο κι αυτό), είκοσι χρόνια δούλευα.... ήξερα από κωδικούς, ήξερα από λάθη ονομάτων από καρτέλα σε καρτέλα, ήξερα αλλά... τότε ήμουνα σε άλλη εποχή. Είχε Φύγει η μάννα και δεν κοίταξα σε ποιο κωδικό πλήρωνα (ότι πλήρωνα) για το δικό της ονειρεμένο κεραμίδι που τελικά πραγματοποιήθηκε και στέγασε τόσα χρόνια εμένα και την οικογένειά μου!
(Θα βρω το απόσπασμα απ' το βιβλίο της και κάποια στιγμή, με την πρώτη ευκαιρία, θα κάνω το λινκ εδώ).
Ήξερα και ήθελα να το κάνω εγώ, πριν πάω στο γραφείο του να του εξηγήσω, μα με χτύπησε στο φιλότιμο ο Δημήτρης Βόρρας, που τυχαίνει να γνωρίζω περισσότερο (απ' το περίπτερο και απ' το παρελθόν με το σπίτι) που μου είπε: "Έλα, ρε, Κατερίνα και γνωριζόμαστε κιόλας! Λες και μας γνώρισες χθες! Δεν μας έχεις εμπιστοσύνη; Το κακό σου θέλουμε;"
Εμπιστοσύνη είχα πάντα στους ανθρώπους! Στα "λάθη" που προκύπτουν όταν δουλεύεις, δεν είχα και κυρίως στα λάθη που διαιωνίζονται και πρέπει να δοθεί ένα επίσημο τέλος στην ώρα τους. Να μην παιδεύονται και να βρουν εύκολα άκρη τα παιδιά μου, αύριο, μεθαύριο, στο μέλλον... γιατί απ' τα παππούδια, πήρα πολλά μαθήματα εδώ και ένα χρόνο.
"Σήμερα είμαι, αύριο δεν είμαι", όπως έλεγε και η μάννα και το λέω κι εγώ πολύ συχνά και το εννοώ τα τελευταία χρόνια, ειδικά τον τελευταίο καιρό.... (άλλο κεφάλαιο πάλι αυτό)
Κουνήθηκαν όλοι απ' τη θέση τους, μόλις το είπα κι εκεί! Κανένας τους δεν είχε κάνει τέτοια σύμβαση ζωής μόνο μέχρι το "τώρα" του και το "σήμερα"! Το χάρηκα, γιατί αυτό σημαίνει πως δεν ένιωσαν συχνά "καμπανάκια" απ' την "Απέναντι Όχθη", όπως έχω νιώσει εγώ τα τελευταία χρόνια και εύχομαι να μην τα νιώσουν ποτέ τους και να ζήσουν όλοι τους αιώνια και σεις μαζί, όσοι τυχόν διαβάζετε! (Τελευταίο; Στο μπλογκ Κατερίνα Δε.Στα.Πα. με το μηχανάκι στα φανάρια... να μην πω και για το Ζαγοριανό... στα χιόνια και σας ζαλίσω! Κάποια πράγματα είναι μόνο για μας... μέχρι να παλιώσουν... μέχρι να μπορέσεις να τα μαρτυρήσεις ή μέχρι να τα ανακοινώσουν τρίτοι. Έτσι είναι, κι αυτό δε σημαίνει καθόλου πως δεν είμαι αισιόδοξη ή δεν μ' αρέσει η ζωή! Φεύγουν τόσοι νέοι άνθρωποι κάθε μέρα, τόσα παιδάκια... βλέπε Αϊτή, βλέπε Νοσοκομεία, τι συζητάμε; Κανένας δεν ξέρει τι μας ξημερώνει, ούτε και μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό!)
Με χτύπησε στο φιλότιμο και η Νίκη Σταύρου, που δεν την θυμόμουνα σαν όνομα, την είδα όμως στο ασανσέρ, την γνώρισα γιατί είναι Ζαγοριανή (κι ας είχαμε να συναντηθούμε πάρα πολλά χρόνια) που μου είπε: "Ρε, Κατερίνα, δεν έχεις εμπιστοσύνη σε μένα; Δεν σου τις χάνω τις αποδείξεις σου! Το ξέρω το θέμα σου, μαζί μιλήσαμε στο τηλέφωνο την προηγούμενη βδομάδα..."
σε μένα φώναζες, ότι αδύνατον να παραδώσεις τα πρωτότυπα! (δεν το είπε! εγώ το είπα!)
Ναι, κι μ' εκείνη μάλωσα στο τηλέφωνο!
"Ξέρετε τι μου ζητάτε κυρία μου;" ούρλιαζα.
(Μεγάλη παρένθεση. Το τηλέφωνο πάντα εμποδίζει στην εποικωνία. Ποτέ δεν το συμπάθησα ιδιαίτερα. Μόνο ανάγκη το έχω. Προτιμώ το: από κοντά, την επαφή, τα βλέμματα, τα λόγια, τον χρόνο που σιωπά και δεν τρέχει και πάντα λέει περισσότερα.
Σήμερα μίλησα πρόσωπο με πρόσωπο με τόσους ανθρώπους, τους άκουσα, με άκουσαν, επικοινωνήσαμε!
Μεγάλη υπόθεση το "κοντά". Μεγάλος μου εχθρός και εμπόδιο γενικά, πάντα στην ζωή μου, ήταν αυτή η απόσταση...
Τι να σου κάνει ένα καλώδιο, μια φωνή, όσο συχνή κι αν είναι; Πάντα θα περνάει μέσα από σαράντα κύματα... Κλείνει η παρένθεση, πριν κάνω και το θέμα τηλέφωνο, βιβλίο!
Η Νίκη ήταν συμμαθήτρια της αδελφής μου. Ήξερε και την μάννα. Κι εμένα μικρή. (Με είδε και μεγάλη! )
Δεν έγραψα λοιπόν εγώ την κατάσταση, πίσω απ' το έγγραφο! Το έκανε εκείνος κι ένιωσα τόσο ντροπή που κάποτε ήμουνα και λογίστρια... και δεν πήγα έτοιμη.
Ήξερα όμως. Κρατούσα στα χέρια την αλήθεια μου ατόφια και αυτή θα με οδηγούσε στο σωστό.
Είχα και Βοηθούς όμως! Έναν, Δυο, Τρις, Τέσσερις... και βάλε... (Αλλιώτικους...) που ενώ έβρεχε ... βγήκε ένας Ήλιος... πολύ μεγάλος! Μόνο που αυτόν σήμερα δεν τον φωτογράφησα. Είχα πολλά στο μυαλό μου να προλάβω και ναι, και κείνα τα πρόλαβα!
Το' πε η Στέλλα, εδώ και καιρό: "Εσύ έχεις ανοίξει "Κανάλι"! Μιλάς και με Άλλες συχνότητες..."
Τι να της πω; Ότι κι αν πει κι εκείνη κι εσείς μαζί, κοντά είστε! Το Δαφνή δεν ξέρω!
Όλα καλά! Πήγε 2:02!
Είπα εγώ! Λέω πολλά! Γι' αυτό καθυστερούσα τις ευχαριστίες μου! Καλύτερες οι φωτογραφίες! Μιλούν αυτές αντί για μένα!
Ε, για να συντομεύω, στον κύριο Κώστα Τόπα χάρισα τελικά εκείνο το βιβλίο της μάννας!
Ήταν το Ανθρώπινο Ευχαριστώ μου και κανένα "λάδωμα", για να κάνει σωστά την δουλειά του και μάλιστα του το έδωσα φεύγοντας, όταν είδα πως το κουβαλούσα μαζί μου!
Ευχαριστώ, κύριε Κώστα και όλους εκεί!
Ανεξαιρέτως!
Και την κοπελίτσα που παιδεύεται τόσο καιρό με τον φάκκελό μου!
Και το μικρούλι! Το καινούργιο! Για το χαμόγελό του και το γλυκό του:
"Τι κάνετε κυρία Κατερίνα; Πάλι πρόβλημα; Εκεί θα πάτε!"
Υγ. Παρεπιπτόντως, η ώρα πήγε 3:9 !
Παραιτούμαι απ' αυτή την ανάρτηση! Πάω να διορθώσω ένα λάθος ορθογραφικό ή συντακτικό, όλο προσθέτω κι άλλα, (λόγια και λάθη) κι άιντε πάλι απ' την αρχή!
Κύριοι κριτικοί, ελάτε να την διορθώσετε! (Όχι, το "κυνηγητό" το ανέλαβε άλλος, χρόνια τώρα! Τώρα που βρήκε και το τραγούδι, άστα να πάνε!...)
Κι αυτό το ραδιάκι με το κυκλάμινο, πόσες φορές να το είπε απόψε;
Με ζάλισε!
Και 14 παρακαλώ! Έφυγα!
Όλους, ανεξαιρέτως!
Με όσους συναντήθηκα και με όλους όσους γνώρισα, μίλησα και με κατάλαβαν!
Για σήμερα, ένα ιδιαίτερο "Ευχαριστώ" στον διευθυντή του Υποκαταστήματος κύριο Κωνσταντίνο Τόπα, ( ήξερα το όνομά του - τώρα που το σκέφτομαι και συμπληρώνω, ώρα 2:24, έχω και τα άλλα δυο ονόματα στις φωτοτυπίες των αποδείξεων! Τι χαζό που είμαι!) αποδείξεις που του εξήγησα, που με κατάλαβε και συμμετείχε τόσο ανθρώπινα στην επίλυση του προβλήματός μου που με εντυπωσίασε η προσφορά του!
Παρέλαβε τις πρωτότυπες αποδείξεις μου, αλλά με κατοχύρωσε τόσο πολύ με τις επικυρωμένες φωτοτυπίες (που του πήγαινα απ' την Εμπορική), που δεν φοβάμαι πια, για κανένα μπέρδεμα και καμιά συνέχεια στα "κατά συρροήν λάθη" της βάσης που έγιναν απ' την αρχή και συνεχίζονταν εδώ και δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια!
Κάθισε ο άνθρωπος, σαν απλός λογιστής και μου αντέγραψε εκείνος όλες τις αποδείξεις και μετά υπέγραψε, σφράγισε, τις έδεσε καλά ώστε να μη χαθούν σκόρπιες, (ταξιδεύοντας) και μετά μου παρέδωσε επίσημο έγγραφο παράδοσης! Μία μία παρακαλώ και ευτυχώς τελικά που αυτές που βρήκα ήταν μόνο 31! Το θέμα έχει και τα καλά του!...
Ήξερα από λογιστικά λάθη (κι από λάθη ζωής ξέρω, άλλο κεφάλαιο κι αυτό), είκοσι χρόνια δούλευα.... ήξερα από κωδικούς, ήξερα από λάθη ονομάτων από καρτέλα σε καρτέλα, ήξερα αλλά... τότε ήμουνα σε άλλη εποχή. Είχε Φύγει η μάννα και δεν κοίταξα σε ποιο κωδικό πλήρωνα (ότι πλήρωνα) για το δικό της ονειρεμένο κεραμίδι που τελικά πραγματοποιήθηκε και στέγασε τόσα χρόνια εμένα και την οικογένειά μου!
(Θα βρω το απόσπασμα απ' το βιβλίο της και κάποια στιγμή, με την πρώτη ευκαιρία, θα κάνω το λινκ εδώ).
Ήξερα και ήθελα να το κάνω εγώ, πριν πάω στο γραφείο του να του εξηγήσω, μα με χτύπησε στο φιλότιμο ο Δημήτρης Βόρρας, που τυχαίνει να γνωρίζω περισσότερο (απ' το περίπτερο και απ' το παρελθόν με το σπίτι) που μου είπε: "Έλα, ρε, Κατερίνα και γνωριζόμαστε κιόλας! Λες και μας γνώρισες χθες! Δεν μας έχεις εμπιστοσύνη; Το κακό σου θέλουμε;"
Εμπιστοσύνη είχα πάντα στους ανθρώπους! Στα "λάθη" που προκύπτουν όταν δουλεύεις, δεν είχα και κυρίως στα λάθη που διαιωνίζονται και πρέπει να δοθεί ένα επίσημο τέλος στην ώρα τους. Να μην παιδεύονται και να βρουν εύκολα άκρη τα παιδιά μου, αύριο, μεθαύριο, στο μέλλον... γιατί απ' τα παππούδια, πήρα πολλά μαθήματα εδώ και ένα χρόνο.
"Σήμερα είμαι, αύριο δεν είμαι", όπως έλεγε και η μάννα και το λέω κι εγώ πολύ συχνά και το εννοώ τα τελευταία χρόνια, ειδικά τον τελευταίο καιρό.... (άλλο κεφάλαιο πάλι αυτό)
Κουνήθηκαν όλοι απ' τη θέση τους, μόλις το είπα κι εκεί! Κανένας τους δεν είχε κάνει τέτοια σύμβαση ζωής μόνο μέχρι το "τώρα" του και το "σήμερα"! Το χάρηκα, γιατί αυτό σημαίνει πως δεν ένιωσαν συχνά "καμπανάκια" απ' την "Απέναντι Όχθη", όπως έχω νιώσει εγώ τα τελευταία χρόνια και εύχομαι να μην τα νιώσουν ποτέ τους και να ζήσουν όλοι τους αιώνια και σεις μαζί, όσοι τυχόν διαβάζετε! (Τελευταίο; Στο μπλογκ Κατερίνα Δε.Στα.Πα. με το μηχανάκι στα φανάρια... να μην πω και για το Ζαγοριανό... στα χιόνια και σας ζαλίσω! Κάποια πράγματα είναι μόνο για μας... μέχρι να παλιώσουν... μέχρι να μπορέσεις να τα μαρτυρήσεις ή μέχρι να τα ανακοινώσουν τρίτοι. Έτσι είναι, κι αυτό δε σημαίνει καθόλου πως δεν είμαι αισιόδοξη ή δεν μ' αρέσει η ζωή! Φεύγουν τόσοι νέοι άνθρωποι κάθε μέρα, τόσα παιδάκια... βλέπε Αϊτή, βλέπε Νοσοκομεία, τι συζητάμε; Κανένας δεν ξέρει τι μας ξημερώνει, ούτε και μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό!)
Με χτύπησε στο φιλότιμο και η Νίκη Σταύρου, που δεν την θυμόμουνα σαν όνομα, την είδα όμως στο ασανσέρ, την γνώρισα γιατί είναι Ζαγοριανή (κι ας είχαμε να συναντηθούμε πάρα πολλά χρόνια) που μου είπε: "Ρε, Κατερίνα, δεν έχεις εμπιστοσύνη σε μένα; Δεν σου τις χάνω τις αποδείξεις σου! Το ξέρω το θέμα σου, μαζί μιλήσαμε στο τηλέφωνο την προηγούμενη βδομάδα..."
σε μένα φώναζες, ότι αδύνατον να παραδώσεις τα πρωτότυπα! (δεν το είπε! εγώ το είπα!)
Ναι, κι μ' εκείνη μάλωσα στο τηλέφωνο!
"Ξέρετε τι μου ζητάτε κυρία μου;" ούρλιαζα.
(Μεγάλη παρένθεση. Το τηλέφωνο πάντα εμποδίζει στην εποικωνία. Ποτέ δεν το συμπάθησα ιδιαίτερα. Μόνο ανάγκη το έχω. Προτιμώ το: από κοντά, την επαφή, τα βλέμματα, τα λόγια, τον χρόνο που σιωπά και δεν τρέχει και πάντα λέει περισσότερα.
Σήμερα μίλησα πρόσωπο με πρόσωπο με τόσους ανθρώπους, τους άκουσα, με άκουσαν, επικοινωνήσαμε!
Μεγάλη υπόθεση το "κοντά". Μεγάλος μου εχθρός και εμπόδιο γενικά, πάντα στην ζωή μου, ήταν αυτή η απόσταση...
Τι να σου κάνει ένα καλώδιο, μια φωνή, όσο συχνή κι αν είναι; Πάντα θα περνάει μέσα από σαράντα κύματα... Κλείνει η παρένθεση, πριν κάνω και το θέμα τηλέφωνο, βιβλίο!
Η Νίκη ήταν συμμαθήτρια της αδελφής μου. Ήξερε και την μάννα. Κι εμένα μικρή. (Με είδε και μεγάλη! )
Δεν έγραψα λοιπόν εγώ την κατάσταση, πίσω απ' το έγγραφο! Το έκανε εκείνος κι ένιωσα τόσο ντροπή που κάποτε ήμουνα και λογίστρια... και δεν πήγα έτοιμη.
Ήξερα όμως. Κρατούσα στα χέρια την αλήθεια μου ατόφια και αυτή θα με οδηγούσε στο σωστό.
Είχα και Βοηθούς όμως! Έναν, Δυο, Τρις, Τέσσερις... και βάλε... (Αλλιώτικους...) που ενώ έβρεχε ... βγήκε ένας Ήλιος... πολύ μεγάλος! Μόνο που αυτόν σήμερα δεν τον φωτογράφησα. Είχα πολλά στο μυαλό μου να προλάβω και ναι, και κείνα τα πρόλαβα!
Το' πε η Στέλλα, εδώ και καιρό: "Εσύ έχεις ανοίξει "Κανάλι"! Μιλάς και με Άλλες συχνότητες..."
Τι να της πω; Ότι κι αν πει κι εκείνη κι εσείς μαζί, κοντά είστε! Το Δαφνή δεν ξέρω!
Όλα καλά! Πήγε 2:02!
Είπα εγώ! Λέω πολλά! Γι' αυτό καθυστερούσα τις ευχαριστίες μου! Καλύτερες οι φωτογραφίες! Μιλούν αυτές αντί για μένα!
Ε, για να συντομεύω, στον κύριο Κώστα Τόπα χάρισα τελικά εκείνο το βιβλίο της μάννας!
Ήταν το Ανθρώπινο Ευχαριστώ μου και κανένα "λάδωμα", για να κάνει σωστά την δουλειά του και μάλιστα του το έδωσα φεύγοντας, όταν είδα πως το κουβαλούσα μαζί μου!
Ευχαριστώ, κύριε Κώστα και όλους εκεί!
Ανεξαιρέτως!
Και την κοπελίτσα που παιδεύεται τόσο καιρό με τον φάκκελό μου!
Και το μικρούλι! Το καινούργιο! Για το χαμόγελό του και το γλυκό του:
"Τι κάνετε κυρία Κατερίνα; Πάλι πρόβλημα; Εκεί θα πάτε!"
Υγ. Παρεπιπτόντως, η ώρα πήγε 3:9 !
Παραιτούμαι απ' αυτή την ανάρτηση! Πάω να διορθώσω ένα λάθος ορθογραφικό ή συντακτικό, όλο προσθέτω κι άλλα, (λόγια και λάθη) κι άιντε πάλι απ' την αρχή!
Κύριοι κριτικοί, ελάτε να την διορθώσετε! (Όχι, το "κυνηγητό" το ανέλαβε άλλος, χρόνια τώρα! Τώρα που βρήκε και το τραγούδι, άστα να πάνε!...)
Κι αυτό το ραδιάκι με το κυκλάμινο, πόσες φορές να το είπε απόψε;
Με ζάλισε!
Και 14 παρακαλώ! Έφυγα!
Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010
Κ.Ε.Π. Βόλου - (Ιάσωνος)
Χρωστάω ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" και τα θερμά μου "ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ" στα Κ.Ε.Π. Βόλου στην οδό Ιάσωνος.
Είναι καιρός να αρχίσουμε να λέμε και τα καλά, γιατί μας έχει φάει η μιζέρια, και ξεχνάμε να λέμε ένα "ΜΠΡΑΒΟ" στον καλό υπάλληλο, στο καλό γενικά, με αποτέλεσμα να μην πολλαπλασιάζονται τα καλά παραδείγματα και να επικρατούν τα κακά.
Πάντα το είχα κατά νου, αλλά κι αυτό, μέσα σε τόσα άλλα που ήθελα και θέλω να κάνω και να πω, παρέμειναν πίσω.
Σήμερα με αφορμή τα "καλά" της ημέρας, θυμήθηκα και τα Κ.Ε.Π.
Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα ανθρώπων, γιατί απλά δεν τα ξέρω. Όλοι οι υπάλληλοι είναι άψογοι και εξυπηρετικότατοι! Πιστεύω ότι τα Κ.Ε.Π. γενικά, έχουν βοηθήσει πράγματι πολύ κόσμο απ' το τρέξιμο της γραφειοκρατίας.
Τώρα τελευταία έχω πάει πολλές φορές.
Όλα ξεκίνησαν με το να αποδείξω μετά από 18 χρόνια ότι η μάννα "Έφυγε" και ότι "δεν είναι εδώ".
Έγιναν λάθη πολλά (γραφειοκρατίας κυρίως - αχ! αυτά τα λάθη!), μα μία κυρία προϊσταμένη, όταν της μίλησα ανθρώπινα, κατάλαβε και ανέλαβε μόνη της τη λύση του θέματος...
Όταν την βρήκε, μου έδωσε μάλιστα 5 αντίγραφα σωστά, ώστε να τα έχω στα χέρια μου προκαταβολικά, όταν μου ξαναχρειαστούν, για να μην "ταράζομαι" άλλο με το "αν, Εκείνη είναι εδώ, ή όχι"!
(Εγώ ξέρω πάντως, πως είναι πάντα παρούσα και δίπλα μου! Μόνο που δεν μπορώ να το αποδείξω...)
1) Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" λοιπόν, στην ξανθιά κυρία, που αν και ξαναπήγα, δεν έτυχε να την ξαναδώ, ούτε και σήμερα που κουβαλούσα μαζί μου ένα απ' τα τελευταία βιβλία της μάννας (που ήταν στην βιβλιοθήκη μου και έσκισα μάλιστα και την πρώτη σελίδα, γιατί είχε γραμμένη αφιέρωση σε μέλος της οικογένειας... Της το είχα υποσχεθεί, δεν βρήκα την καλή κυρία και ήταν η μοίρα του να δοθεί σε έναν άλλον καλό κύριο, που θα γράψω παρακάτω. (Δεν πειράζει! Κάπου θα βρω κι άλλο ένα! Δεν μπορεί!)
2) Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" και "Θερμά Συγχαρητήρια" πάλι στα ίδια Κ.Ε.Π., με την διαφορά ότι αυτά ανήκουν στην μελαχρινή κυρία, που όταν της μίλησα ιδιαίτερα και ανθρώπινα για το θέμα της Κυριακούλας, πήρε τόσο ζεστά το θέμα, και ανέλαβαν εκείνη και οι υπάλληλοι να βοηθήσουν στην μεγάλη γραφειοκρατία που αντιμετώπιζε ο Απτούλ και έτρεχα εγώ μαζί του ως διερμηνέας (παρόλο που ο άνθρωπος ξέρει Ελληνικά), για να καταλάβω και να βάλω σε μια σειρά την ουσία των προβλημάτων, ώστε να μη χάνεται άλλος χρόνος.
Σημείωση: Αν ο Απτουλ δεν είχε πάρει σπίτι του αυτό το κορίτσι, θα μιλούσαν σήμερα οι ειδήσεις για ένα παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες που περίμενε να το φροντίσει ο νεκρός πατέρας του... ή η γραφειοκρατία άλλων Υπηρεσιών.
Ένα μεγάλο "Εύγε" λοιπόν και στην μελαχρινή κυρία που άγγιξα εύκολα το ανθρώπινο ένστικτο της μάνας μέσα της και ανέλαβε μόνη της την σκυτάλη στην λύση εγγράφων και προβλημάτων αυτού του παιδιού.
3) Ένα ακόμα "Ευχαριστώ" πάλι, σε μια μελαχρινή πάλι, άλλη κοπελίτσα, που με καθοδήγησε σήμερα και με "έστειλε" εκεί που με έστειλε... Εκεί βέβαια δεν βρήκα την λύση, βρήκα όμως την αρχή για ένα άλλο "Ευχαριστώ" που θα γράψω παρακάτω, αλλά βρήκα κι ένα απ' τα "Άλλα" που ακόμα παλεύω την μετάφραση... (Ξέρω όμως πως σύντομα θα μου δοθεί έτοιμη...)
Τρία λοιπόν μεγάλα μεγάλα "Ευχαριστώ" στα Κ.Ε.Π. Βόλου, στην οδό Ιάσωνος, από έναν απλό πολίτη, γιατί τα χρωστούσα, γιατί έτσι ένιωσα!
Είναι καιρός να αρχίσουμε να λέμε και τα καλά, γιατί μας έχει φάει η μιζέρια, και ξεχνάμε να λέμε ένα "ΜΠΡΑΒΟ" στον καλό υπάλληλο, στο καλό γενικά, με αποτέλεσμα να μην πολλαπλασιάζονται τα καλά παραδείγματα και να επικρατούν τα κακά.
Πάντα το είχα κατά νου, αλλά κι αυτό, μέσα σε τόσα άλλα που ήθελα και θέλω να κάνω και να πω, παρέμειναν πίσω.
Σήμερα με αφορμή τα "καλά" της ημέρας, θυμήθηκα και τα Κ.Ε.Π.
Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα ανθρώπων, γιατί απλά δεν τα ξέρω. Όλοι οι υπάλληλοι είναι άψογοι και εξυπηρετικότατοι! Πιστεύω ότι τα Κ.Ε.Π. γενικά, έχουν βοηθήσει πράγματι πολύ κόσμο απ' το τρέξιμο της γραφειοκρατίας.
Τώρα τελευταία έχω πάει πολλές φορές.
Όλα ξεκίνησαν με το να αποδείξω μετά από 18 χρόνια ότι η μάννα "Έφυγε" και ότι "δεν είναι εδώ".
Έγιναν λάθη πολλά (γραφειοκρατίας κυρίως - αχ! αυτά τα λάθη!), μα μία κυρία προϊσταμένη, όταν της μίλησα ανθρώπινα, κατάλαβε και ανέλαβε μόνη της τη λύση του θέματος...
Όταν την βρήκε, μου έδωσε μάλιστα 5 αντίγραφα σωστά, ώστε να τα έχω στα χέρια μου προκαταβολικά, όταν μου ξαναχρειαστούν, για να μην "ταράζομαι" άλλο με το "αν, Εκείνη είναι εδώ, ή όχι"!
(Εγώ ξέρω πάντως, πως είναι πάντα παρούσα και δίπλα μου! Μόνο που δεν μπορώ να το αποδείξω...)
1) Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" λοιπόν, στην ξανθιά κυρία, που αν και ξαναπήγα, δεν έτυχε να την ξαναδώ, ούτε και σήμερα που κουβαλούσα μαζί μου ένα απ' τα τελευταία βιβλία της μάννας (που ήταν στην βιβλιοθήκη μου και έσκισα μάλιστα και την πρώτη σελίδα, γιατί είχε γραμμένη αφιέρωση σε μέλος της οικογένειας... Της το είχα υποσχεθεί, δεν βρήκα την καλή κυρία και ήταν η μοίρα του να δοθεί σε έναν άλλον καλό κύριο, που θα γράψω παρακάτω. (Δεν πειράζει! Κάπου θα βρω κι άλλο ένα! Δεν μπορεί!)
2) Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" και "Θερμά Συγχαρητήρια" πάλι στα ίδια Κ.Ε.Π., με την διαφορά ότι αυτά ανήκουν στην μελαχρινή κυρία, που όταν της μίλησα ιδιαίτερα και ανθρώπινα για το θέμα της Κυριακούλας, πήρε τόσο ζεστά το θέμα, και ανέλαβαν εκείνη και οι υπάλληλοι να βοηθήσουν στην μεγάλη γραφειοκρατία που αντιμετώπιζε ο Απτούλ και έτρεχα εγώ μαζί του ως διερμηνέας (παρόλο που ο άνθρωπος ξέρει Ελληνικά), για να καταλάβω και να βάλω σε μια σειρά την ουσία των προβλημάτων, ώστε να μη χάνεται άλλος χρόνος.
Σημείωση: Αν ο Απτουλ δεν είχε πάρει σπίτι του αυτό το κορίτσι, θα μιλούσαν σήμερα οι ειδήσεις για ένα παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες που περίμενε να το φροντίσει ο νεκρός πατέρας του... ή η γραφειοκρατία άλλων Υπηρεσιών.
Ένα μεγάλο "Εύγε" λοιπόν και στην μελαχρινή κυρία που άγγιξα εύκολα το ανθρώπινο ένστικτο της μάνας μέσα της και ανέλαβε μόνη της την σκυτάλη στην λύση εγγράφων και προβλημάτων αυτού του παιδιού.
3) Ένα ακόμα "Ευχαριστώ" πάλι, σε μια μελαχρινή πάλι, άλλη κοπελίτσα, που με καθοδήγησε σήμερα και με "έστειλε" εκεί που με έστειλε... Εκεί βέβαια δεν βρήκα την λύση, βρήκα όμως την αρχή για ένα άλλο "Ευχαριστώ" που θα γράψω παρακάτω, αλλά βρήκα κι ένα απ' τα "Άλλα" που ακόμα παλεύω την μετάφραση... (Ξέρω όμως πως σύντομα θα μου δοθεί έτοιμη...)
Τρία λοιπόν μεγάλα μεγάλα "Ευχαριστώ" στα Κ.Ε.Π. Βόλου, στην οδό Ιάσωνος, από έναν απλό πολίτη, γιατί τα χρωστούσα, γιατί έτσι ένιωσα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
