"Ευχαριστώ" όλους τους υπαλλήλους του Ο.Α.Ε.Δ. Βόλου.

Όπως το λέει ο τίτλος, ακριβώς!
Όλους, ανεξαιρέτως!
Με όσους συναντήθηκα και με όλους όσους γνώρισα, μίλησα και με κατάλαβαν!
Για σήμερα, ένα ιδιαίτερο "Ευχαριστώ" στον διευθυντή του Υποκαταστήματος κύριο Κωνσταντίνο Τόπα, ( ήξερα το όνομά του - τώρα που το σκέφτομαι και συμπληρώνω, ώρα 2:24, έχω και τα άλλα δυο ονόματα στις φωτοτυπίες των αποδείξεων! Τι χαζό που είμαι!) αποδείξεις που του εξήγησα, που με κατάλαβε και συμμετείχε τόσο ανθρώπινα στην επίλυση του προβλήματός μου που με εντυπωσίασε η προσφορά του!
Παρέλαβε τις πρωτότυπες αποδείξεις μου, αλλά με κατοχύρωσε τόσο πολύ με τις επικυρωμένες φωτοτυπίες (που του πήγαινα απ' την Εμπορική), που δεν φοβάμαι πια, για κανένα μπέρδεμα και καμιά συνέχεια στα "κατά συρροήν λάθη" της βάσης που έγιναν απ' την αρχή και συνεχίζονταν εδώ και δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια!

Κάθισε ο άνθρωπος, σαν απλός λογιστής και μου αντέγραψε εκείνος όλες τις αποδείξεις και μετά υπέγραψε, σφράγισε, τις έδεσε καλά ώστε να μη χαθούν σκόρπιες, (ταξιδεύοντας) και μετά μου παρέδωσε επίσημο έγγραφο παράδοσης! Μία μία παρακαλώ και ευτυχώς τελικά που αυτές που βρήκα ήταν μόνο 31! Το θέμα έχει και τα καλά του!...

Ήξερα από λογιστικά λάθη (κι από λάθη ζωής ξέρω, άλλο κεφάλαιο κι αυτό), είκοσι χρόνια δούλευα.... ήξερα από κωδικούς, ήξερα από λάθη ονομάτων από καρτέλα σε καρτέλα, ήξερα αλλά... τότε ήμουνα σε άλλη εποχή. Είχε Φύγει η μάννα και δεν κοίταξα σε ποιο κωδικό πλήρωνα (ότι πλήρωνα) για το δικό της ονειρεμένο κεραμίδι που τελικά πραγματοποιήθηκε και στέγασε τόσα χρόνια εμένα και την οικογένειά μου!

(Θα βρω το απόσπασμα απ' το βιβλίο της και κάποια στιγμή, με την πρώτη ευκαιρία, θα κάνω το λινκ εδώ).

Ήξερα και ήθελα να το κάνω εγώ, πριν πάω στο γραφείο του να του εξηγήσω, μα με χτύπησε στο φιλότιμο ο Δημήτρης Βόρρας, που τυχαίνει να γνωρίζω περισσότερο (απ' το περίπτερο και απ' το παρελθόν με το σπίτι) που μου είπε: "Έλα, ρε, Κατερίνα και γνωριζόμαστε κιόλας! Λες και μας γνώρισες χθες! Δεν μας έχεις εμπιστοσύνη; Το κακό σου θέλουμε;"

Εμπιστοσύνη είχα πάντα στους ανθρώπους! Στα "λάθη" που προκύπτουν όταν δουλεύεις, δεν είχα και κυρίως στα λάθη που διαιωνίζονται και πρέπει να δοθεί ένα επίσημο τέλος στην ώρα τους. Να μην παιδεύονται και να βρουν εύκολα άκρη τα παιδιά μου, αύριο, μεθαύριο, στο μέλλον... γιατί απ' τα παππούδια, πήρα πολλά μαθήματα εδώ και ένα χρόνο.

"Σήμερα είμαι, αύριο δεν είμαι", όπως έλεγε και η μάννα και το λέω κι εγώ πολύ συχνά και το εννοώ τα τελευταία χρόνια, ειδικά τον τελευταίο καιρό.... (άλλο κεφάλαιο πάλι αυτό)

Κουνήθηκαν όλοι απ' τη θέση τους, μόλις το είπα κι εκεί! Κανένας τους δεν είχε κάνει τέτοια σύμβαση ζωής μόνο μέχρι το "τώρα" του και το "σήμερα"! Το χάρηκα, γιατί αυτό σημαίνει πως δεν ένιωσαν συχνά "καμπανάκια" απ' την "Απέναντι Όχθη", όπως έχω νιώσει εγώ τα τελευταία χρόνια και εύχομαι να μην τα νιώσουν ποτέ τους και να ζήσουν όλοι τους αιώνια και σεις μαζί, όσοι τυχόν διαβάζετε! (Τελευταίο; Στο μπλογκ Κατερίνα Δε.Στα.Πα. με το μηχανάκι στα φανάρια... να μην πω και για το Ζαγοριανό... στα χιόνια και σας ζαλίσω! Κάποια πράγματα είναι μόνο για μας... μέχρι να παλιώσουν... μέχρι να μπορέσεις να τα μαρτυρήσεις ή μέχρι να τα ανακοινώσουν τρίτοι. Έτσι είναι, κι αυτό δε σημαίνει καθόλου πως δεν είμαι αισιόδοξη ή δεν μ' αρέσει η ζωή! Φεύγουν τόσοι νέοι άνθρωποι κάθε μέρα, τόσα παιδάκια... βλέπε Αϊτή, βλέπε Νοσοκομεία, τι συζητάμε; Κανένας δεν ξέρει τι μας ξημερώνει, ούτε και μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό!)

Με χτύπησε στο φιλότιμο και η Νίκη Σταύρου, που δεν την θυμόμουνα σαν όνομα, την είδα όμως στο ασανσέρ, την γνώρισα γιατί είναι Ζαγοριανή (κι ας είχαμε να συναντηθούμε πάρα πολλά χρόνια) που μου είπε: "Ρε, Κατερίνα, δεν έχεις εμπιστοσύνη σε μένα; Δεν σου τις χάνω τις αποδείξεις σου! Το ξέρω το θέμα σου, μαζί μιλήσαμε στο τηλέφωνο την προηγούμενη βδομάδα..."
σε μένα φώναζες, ότι αδύνατον να παραδώσεις τα πρωτότυπα! (δεν το είπε! εγώ το είπα!)

Ναι, κι μ' εκείνη μάλωσα στο τηλέφωνο!
"Ξέρετε τι μου ζητάτε κυρία μου;" ούρλιαζα.

(Μεγάλη παρένθεση. Το τηλέφωνο πάντα εμποδίζει στην εποικωνία. Ποτέ δεν το συμπάθησα ιδιαίτερα. Μόνο ανάγκη το έχω. Προτιμώ το: από κοντά, την επαφή, τα βλέμματα, τα λόγια, τον χρόνο που σιωπά και δεν τρέχει και πάντα λέει περισσότερα.
Σήμερα μίλησα πρόσωπο με πρόσωπο με τόσους ανθρώπους, τους άκουσα, με άκουσαν, επικοινωνήσαμε!
Μεγάλη υπόθεση το "κοντά". Μεγάλος μου εχθρός και εμπόδιο γενικά, πάντα στην ζωή μου, ήταν αυτή η απόσταση...
Τι να σου κάνει ένα καλώδιο, μια φωνή, όσο συχνή κι αν είναι; Πάντα θα περνάει μέσα από σαράντα κύματα... Κλείνει η παρένθεση, πριν κάνω και το θέμα τηλέφωνο, βιβλίο!

Η Νίκη ήταν συμμαθήτρια της αδελφής μου. Ήξερε και την μάννα. Κι εμένα μικρή. (Με είδε και μεγάλη! )

Δεν έγραψα λοιπόν εγώ την κατάσταση, πίσω απ' το έγγραφο! Το έκανε εκείνος κι ένιωσα τόσο ντροπή που κάποτε ήμουνα και λογίστρια... και δεν πήγα έτοιμη.
Ήξερα όμως. Κρατούσα στα χέρια την αλήθεια μου ατόφια και αυτή θα με οδηγούσε στο σωστό.
Είχα και Βοηθούς όμως! Έναν, Δυο, Τρις, Τέσσερις... και βάλε... (Αλλιώτικους...) που ενώ έβρεχε ... βγήκε ένας Ήλιος... πολύ μεγάλος! Μόνο που αυτόν σήμερα δεν τον φωτογράφησα. Είχα πολλά στο μυαλό μου να προλάβω και ναι, και κείνα τα πρόλαβα!

Το' πε η Στέλλα, εδώ και καιρό: "Εσύ έχεις ανοίξει "Κανάλι"! Μιλάς και με Άλλες συχνότητες..."

Τι να της πω; Ότι κι αν πει κι εκείνη κι εσείς μαζί, κοντά είστε! Το Δαφνή δεν ξέρω!

Όλα καλά! Πήγε 2:02!
Είπα εγώ! Λέω πολλά! Γι' αυτό καθυστερούσα τις ευχαριστίες μου! Καλύτερες οι φωτογραφίες! Μιλούν αυτές αντί για μένα!

Ε, για να συντομεύω, στον κύριο Κώστα Τόπα χάρισα τελικά εκείνο το βιβλίο της μάννας!
Ήταν το Ανθρώπινο Ευχαριστώ μου και κανένα "λάδωμα", για να κάνει σωστά την δουλειά του και μάλιστα του το έδωσα φεύγοντας, όταν είδα πως το κουβαλούσα μαζί μου!

Ευχαριστώ, κύριε Κώστα και όλους εκεί!
Ανεξαιρέτως!
Και την κοπελίτσα που παιδεύεται τόσο καιρό με τον φάκκελό μου!

Και το μικρούλι! Το καινούργιο! Για το χαμόγελό του και το γλυκό του:
"Τι κάνετε κυρία Κατερίνα; Πάλι πρόβλημα; Εκεί θα πάτε!"

Υγ. Παρεπιπτόντως, η ώρα πήγε 3:9 !
Παραιτούμαι απ' αυτή την ανάρτηση! Πάω να διορθώσω ένα λάθος ορθογραφικό ή συντακτικό, όλο προσθέτω κι άλλα, (λόγια και λάθη) κι άιντε πάλι απ' την αρχή!

Κύριοι κριτικοί, ελάτε να την διορθώσετε! (Όχι, το "κυνηγητό" το ανέλαβε άλλος, χρόνια τώρα! Τώρα που βρήκε και το τραγούδι, άστα να πάνε!...)

Κι αυτό το ραδιάκι με το κυκλάμινο, πόσες φορές να το είπε απόψε;
Με ζάλισε!

Και 14 παρακαλώ! Έφυγα!