Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως...

(Για όσους δεν κατάλαβαν, εδρεύω στα χνάρια)

Γιώργη Παυλόπουλου, Τα αντικλείδια

1 Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

2 Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

3 τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

4 κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

5 και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

6 Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

7 δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

8 Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

9 και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

10 γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

11 Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

12 Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

13 για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

14 Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

15 από τότε που υπάρχει ο κόσμος

16 είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

17 για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

18 Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

ΘΕΜΑΤΑ
1. Το ποίημα βασίζεται στην τεχνική της αντίθεσης. Εντοπίστε και αναφέρετε τρία σημεία του ποιήματος όπου παρατηρείται αυτό. ( Μον. 15)
2. Ποια γνωρίσματα της γραφής του Γιώργη Παυλόπουλου προκύπτουν από το συγκεκριμένο ποίημα; Αναφέρετε τέσσερα παραθέτοντας δύο παραδείγματα για το καθένα. ( Μον.20)
3. Σχολιάστε το σχήμα του κύκλου με το οποίο ανοίγει και κλείνει το ποίημα. ( Μον. 20)
4. " Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.": Σχολιάστε το περιεχόμενο των στίχων εστιάζοντας την ανάλυσή σας στον τρόπο με τον οποίο ο ποιητής φαίνεται να αντιλαμβάνεται τα ποιήματα και την Ποίηση. ( 140 - 160 λέξεις) ( Μον. 25)
5. Α. Δικταίος: Η Ποίηση
……………………………………
Μα εσύ, Ποίηση,
που δε μπορείς να κλειστείς μέσα σε σχήματα,
μα εσύ, Ποίηση,
που δε μπορούμε να σ’ αγγίξουμε με το λόγο,
εσύ,
το στερνό ίχνος της παρουσίας του Θεού ανάμεσά μας,
σώσε την τελευταία ώρα τούτη του ανθρώπου,
την πιο στυγνή και την πιο απεγνωσμένη,
που ο Θάνατος,
που η Μοναξιά,
που η Σιωπή,
τον καρτερούν σε μια στιγμή μελλούμενη.
(απόσπασμα)

Πώς συνδέονται οι παραπάνω στίχοι με τα Αντικλείδια του Παυλόπουλου; ( Μον. 20)

Αντί άλλου αποχαιρετισμού,

ένα μικρό απόσπασμα από άτιτλο ποίημα

της Κικής Δημουλά, της συλλογής

"Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως":

Δυσπνέεις. Κατανοητό.

Πνιγηρή τοῦ καθενός μας ἡ δύση.

Κάνε ὅμως κάτι, σκαρφάλωσε

ἤ

χτύπα συνθηματικά τόν τοῖχο

τοῦ διπλανοῦ τρόμου

ἤ

ἔστω θυμήσου λίγο παράθυρο

ἄσε κουφωτό ἕνα λάθος

νά μπαίνει ἐλάχιστος ἄνθρωπος

ἴσα νά φέγγει νά διακρίνεις

νά μή χτυπᾶς ἐπάνω στίς κόγχες

τῆς ἐπίγνωσης.

Αναρτήθηκε από Διονύσης Μάνεσης

παραπλεύρως...