Έρχονται χρόνια δύσκολα....

Ο Στέλιος το τραγούδησε...
εμείς το ζούμε καθημερινά, το ρίχνουμε και λίγο έξω, για ξεχνάμε τον πόνο μας, μα η αλήθεια είναι πως έρχονται πράγματι πολύ δύσκολα χρόνια.

Δεν είναι μόνο οι σεισμοί, αυτοί είναι Αλλονού αποφάσεις (σίγουρα βοήθησαν και οι άνθρωποι σ' αυτό με τα χεράκια τους ...) είναι και οι αποφάσεις που παίρνουν οι πολιτικοί μας για μας, χωρίς εμάς.

Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται...
Προς το παρόν, ακούω.
Δεν φοβάμαι για μένα, μα για τα παιδιά μου. Όλοι οι γονείς νομίζω, αυτό σκέφτονται. Εμείς ζήσαμε κι αλλιώς... Άλλες εποχές.

...Μα έτσι, στο δρόμο που με βάζουν να βαδίσω τώρα, δε μ' αρέσει! Όχι, ότι έζησα και ποτέ πλούσια, μα πιο φτωχή από παιδί, δεν το περίμενα ποτέ! Ξέρω ότι εγώ θα το αντέξω, γιατί εγώ -τότε- ήμουνα πιο τυχερή. Μπορεί να μην είχα φως -τότε- μα είχα τον Καραγκιόζη στο ταβάνι, με τα ακούραστα χέρια της μάννας που ήθελε να με ψυχαγωγήσει και να διατηρήσει την ελπίδα μου ζωντανή πως μεγαλώνοντας θα τον δω και στην δική μας τηλεόραση!

Εγώ, ότι και να κάνω τώρα, δεν μπορώ να ξεγελάσω τα παιδιά μου!
Τα έχω μάθει να ζουν και να διεκδικούν στη ζωή τους πολύ περισσότερα.
Τους έδειξα από παιδιά όλα τα επεισόδια του Καραγκιόζη, νοικιάζοντας κασέτες, πληρώνοντας με την δουλειά μου, βέβαια!

Και τώρα; Τι να τους πω; Ο Καραγκιόζης πέθανε;...
Έκλαψαν για τον Ευγένιο Σπαθάρη, όπως όλοι μας, μα για την μαριονέτα;
Πώς θ' αντέξουν;
Ήδη, το έχουν καταλάβει.
Δύσκολοι καιροί.
Μα η ελπίδα;
Ποιος και με ποιο δικαίωμα την θάβει;

Και ο Ήλιος μας;
Κίτρινο τον θέλουμε τον ήλιο μας! Να λάμπει για όλο τον κόσμο! Ούτε πράσινο, ούτε μπλε, ούτε κόκκινο, ούτε παρδαλό!

Μα, πού πήγαν οι "ζωγράφοι" να του δώσουν το χρώμα το δικό του;

(-Γι' αυτό όλο και τον ψάχνεις, Κατερίνα;)

Τόση φτώχεια, τόση μελαγχολία για τα λεφτά (που πάντα μισούσα), δεν θυμάμαι να έχω ξανανοιώσει στη ζωή μου.
Αυτή η Ευρώπη που φάνταζε τόσο μικρή στα μάτια της μάννας μου, στον χάρτη, πόσο "μικρή" μπορεί να γίνει στην πράξη, πόσο "μικρή" μπορεί να κάνει ακόμα κι εμένα!

Δραχμούλα μου...
Πενηνταράκι μου...
Σανίδι χρειάστηκε να ξηλώσω κάποτε, για να σε βρω, να συμπληρώσω ένα μικρό παιδικό μου όνειρο...
Τώρα, τα παιδιά μου, ότι κι αν ξηλώσουν... χώμα θα βρουν και φτώχεια!Οικονομική και ψυχική.
Κανένα πενταρούλι, καμιά ουσία.

Πόσα λάθη μπορεί να έχω κάνει σαν γονιός;
Σε ποιον κόσμο τα έφερα να ζήσουν;
Πόσο ευαίσθητα τα έκανα;
Πόσα ψέμματα τους είπα για τη ζωή και το μέλλον;
Και τώρα, με τόση φτώχεια παντού, πώς θα στηρίξω τα όνειρά τους που θέλουν για βάση "καλύτερες μέρες" και όχι χειρότερες;

Φτάνει ν' ακούσεις ειδήσεις, και να πεις:
"Παραδίνομαι! Πατήστε με!"

ή που θα σηκώσεις το κεφάλι και θα πεις:
"Ε, όχι! Φτάνει πια! Είμαι κι εγώ εδώ! Δεν θα σας περάσει!"

..."Κόψε από δω, κόψε από κει, φέρε και αποδείξεις!"
Έχω τόσες φωτογραφίες από ζώα ελεύθερα στη φύση...

Φτάνουν κύριοι ή να φέρω κι άλλες!
Το οξυγόνο που μου δίνετε να αναπνεύσω, δεν μου φτάνει!
Σας παρακαλώ: "Μη μου το φορολογήσετε κι αυτό!"

Υγ.1 Πάρε μάννα κι εσύ τη δόση σου, για να δεις πόσο τυχερή ήσουνα που Έφυγες!Άσε εμάς εδώ να μετράμε πόσα έχουμε, πώς θα τα μοιράσουμε, ως πότε θα φτάσουν...

Χάσαμε την ουσία, μάννα μου!
Γι' αυτό χάθηκα!

Υγ.2 Αερολογίες εν συντομία.

Υγ.3 Α, κι επειδή δεν έχω κέφια να αναπτύξω τα "της πανσελήνου", να γράψω μόνο αυτό:

"Εμάς κάποτε η μάνα μου, στις 12 η ώρα μας αμόλαγε και "βοσκούσαμε"! Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Τρέχαμε στη φύση και τρώγαμε ότι βρίσκαμε. Καρπούς, ήρεμα χόρτα, ακόμα και λουλούδια... Κι όμως ζήσαμε!"

Αυτά είναι τα πιο σημαντικά λόγια που κρατάω από χθες!
Κι αυτά, άλλος του τα είπε. Ένας γνωστός του πολύτεκνος, απ' την εποχή του 50!
Τον "Ευχαριστώ" όμως τόσο πολύ που μου τα είπε!

Όχι, εγώ έζησα καλύτερα. Τ' αδέλφια μου πέρασαν πολλά.
Άλλα βιβλία όμως αυτά. Άγραφα, όπως τόσα άλλα...

Κάθε άνθρωπος δίπλα μας κουβαλάει πίσω του στίβες αόρατων και άγραφων βιβλίων.
Μακάρι η μοναδική απόδειξη γι' αυτά, να είναι το χαμόγελό τους...

Μα, δεν κυκλοφορεί κι αυτό στην πιάτσα πια!
Το φορολογήσανε... μαζί με τ' άλλα...