Του σεβασμού και της ανάγκης

Η παροιμία είναι "Ότι θυμάσαι, χαίρεσαι!", αλλά εγώ την παροιποιώ σε : "Ότι προκύπτει, θυμάμαι!"

Χθες μου τηλεφώνησε μια φίλη απ' τα νειάτα μου, είχαμε καιρό να τα πούμε, αφού μου τα έψαλε ένα χεράκι που την "ξέχασα", όπως είπε, μεσ' τα τόσα δικά μας, πιάσαμε και τους γνωστούς μας!

Εκεί οι απόψεις μας κοντραρίστηκαν, αλλά κάποτε θα με καταλάβει!

"Μα επιτρέπεται; Δεν μπορώ να το χωνέψω! Να έχει ο πατέρας της καρκίνο, να μένει δίπλα της και να πηγαίνει να τον δει μια φορά τη βδομάδα, ή μόνο όταν πρέπει να τον πάει για χημειοθεραπείες; Δεν έχει τσίπα πάνω της; Κι είναι κι η ίδια μάνα; Έχει και δυο παιδιά! Απ' την κόρη της θα το βρει, όπως κάνει η ίδια στον πατέρα της! Ρόδα είναι και γυρίζει! Μπροστά της θα το βρει!"

Έλεγε, έλεγε, όσα δεν μπορεί να πάει να πει κατάμουτρα στην γειτόνισσα!

"Κάτσε, φιλενάδα, κάτσε! Ποτέ μη λες μεγάλες κουβέντες! Δεν μπορείς να ξέρεις τι συμβαίνει πίσω από κάθε κλειστή πόρτα. Έχουμε κι εμείς παιδιά, και ποτέ δεν ξέρεις τι μας περιμένει!" της είπα.

"Εμείς τα παιδιά μας τα συμβουλέψαμε! Μη κοιτάς που είναι νέα και νοιάζονται τώρα μόνο για τα νειάτα τους και τα όνειρά τους!" μου είπε, δικαιολογώντας τα δικά μας τα παιδιά, προκαταβολικά!

"Αχ! φιλενάδα μου, το αν τα συμβουλέψαμε καλά, και πως "φυτέψαμε" αυτές τις συμβουλές μέσα τους, θ' αργήσει να "φυτρώσει"! θα το δούμε πραγματικά, όταν θα έχουμε την ανάγκη τους. Τώρα, ότι και να πεις, κουβέντες εύκολες είναι!"

Δεν ξέρω γιατί, ίσως πήρε τις κουβέντες μου αλλιώς, αλλά που να τις εξηγώ τώρα; Απλά, άλλαξα κουβέντα, όταν είδα πως την πονούσε το θέμα.

Πού να τhς έλεγα λεπτομέρειες από κάποια άλλη ιστορία!
Δεν θα είχαμε κλείσει το τηλέφωνο από χθες!
Ο Ο.Τ.Ε. μπορεί!

Συμπέρασμα, ο σεβασμός, όχι μόνο στους γονείς, αλλά γενικά, δεν διδάσκεται ούτε με θεωρίες, ούτε με λόγια, ούτε με τιμωρίες, παρά μόνο με έργα!

Κι αν "φυτρώσει", τότε, Ναι, πετύχαμε!

Υγ. Η παρακάτω ανάρτηση με την μαθήτρια με έκανε να το γράψω αυτό, εδώ και τώρα.