Τον λένε όλοι "ΦΙΛΟΣΟΦΟ"

Κι επειδή ξημέρωσε πάλι,
(και δεν πρόλαβα να βγάλω απόψε όλη τη "δουλειά"!)
επειδή Έφυγε απ' τη ζωή ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, που φυσικά εγώ δεν τον γνώριζα (σας πληροφορώ πως και πολλά έμαθα ήδη, σε σχέση με συμμαθήτριές μου που ήταν του είκοσι και παρέμειναν στα οικογενειακά και στο χωριό μας - σ' αυτό τις ζηλεύω φυσικά!)
κι επειδή όλες οι εφημερίδες μιλούσαν γι' αυτό, και στο Φέισμπουκ και στα μπλογκ
(φαντάζομαι - δεν πρόλαβα να δω - σήμερα δούλευα)
κι επειδή μου έκανε εντύπωση που όλοι τον αποκαλούν "φιλόσοφο"
(πράγμα πρωτόγνωρο για την εποχή μας!)

κι αφού βρήκα, μόλις, αφιέρωμα για Κείνον στην Ελένη Γκίκα
(που αλλού, φυσικά;)

"έκλεψα" πάλι το κατιτίς μου!

Όπως καταλάβατε ήδη, πρόκειται για τον Κώστα Αξελό, έναν φιλόσοφο της εποχής μας που δυστυχώς για την οικογένειά του και μετά για μας, πέταξε στην λέσχη των αθανάτων.

Ένα "Καλό Ταξίδι" από μένα κι ένα "Μεγάλο Συγγνώμη" που δεν πρόλαβα να τον διαβάσω.
(Όχι να τον γνωρίσω, γιατί κάποιες φορές χάνεις τον μύθο κι αυτό δεν μ' αρέσει για Μεγάλους Ανθρώπους. Είναι και δύσκολος λένε, ότι καταλάβαινα, τέλος πάντων).

ΥΓ. Κανονικά αυτές οι αναρτήσεις ανήκουν στο άλλο μπλογκ, αλλά θα πάνε κι εκεί, με την πρώτη ευκαιρία.

Λόγια του,
που γίναν λόγια της,
θα γίνουν λόγια μου,
λόγια σου,
μου, μας, των, ίσως και όλων μας!

05/02/2010

Η ποιητικότητα του Κόσμου, το Αίνιγμα και το Άνοιγμα στο Επερχόμενο

“Η τέχνη και οι διάφορες τέχνες στο σύνολό τους και μέσα στην ιστορία τους, συγκροτούν ανοίγματα, μας χαρίζουν ανοίγματα και συμβάλλουν στην ποιητικότητα του κόσμου που περιέχει και ξεπερνάει την ποίηση. Αστερισμοί του ανήκουστου, του αφανούς, του ανίδωτου, βοηθούν εμάς τους θνητούς όχι να νικήσουμε το θάνατο και να εγκατασταθούμε στην αιωνιότητα, αλλά να τον παραδεχτούμε, να τον ζήσουμε και να τον αναλάβουμε με φιλικότητα...”
Έγραψε κι έφυγε.
Αρχές της εβδομάδας έφτασε το βιβλίο του
“Το άνοιγμα στο επερχόμενο και Το αίνιγμα της τέχνης” απ' τις εκδόσεις “Νεφέλη”.
Στα μέσα της εβδομάδας, η είδηση: Ο Κώστας Αξελός πέθανε. Πλήρης ημερών, λέει.
Αλλά τί θα πει “πλήρης ημερών” για έναν δικό σου άνθρωπο; Και τί θα πει “πλήρης ημερών” για τον Αξελό, εντέλει;
“Η εποχή μας έχει πέσει χαμηλά και η φιλοσοφία ζει το τέλος της. Μετά από αυτήν υπάρχει χώρος για μια ανοιχτή ποιητική σκέψη”.
“Έρωτας είναι η αναζήτηση που έγκειται στη συνάντηση και τη μη συνάντηση με τον άλλον”.
“Το θηλυκό είναι το ήμισυ του κόσμου. Κάτι πολύ κυρίαρχο, όχι σε επίπεδο διάκρισης φύλων, άντρας – γυναίκα. Είναι σαν δύο δυνάμεις στον κόσμο. Η σχέση με το θηλυκό είναι ένα από τα σημεία συνάντησης των ανθρώπων μεταξύ τους και με τον κόσμο, και μαζί και απομάκρυνσης. Δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί η απόλυτη συνάντηση αρσενικού και θηλυκού”.
“Υπάρχει κρίση πολιτισμού, κρίση στον ψυχισμό των ανθρώπων, σε όλον τον κόσμο”.
“Να παίξουμε το παιχνίδι. Αφήνοντας τον εαυτό μας να παρασυρθεί από το παιχνίδι του χρόνου... Οχι για να περάσει ο χρόνος, αλλά για να περάσουμε μαζί με τον χρόνο”...
Ναι,
“σε μας εναπόκειται να μάθουμε να παίζουμε το παιχνίδι από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε”,
“να ζεις με ορμή τη ζωή σου και να ετοιμάζεσαι ήρεμα για τον θάνατο. Με επιθυμίες ανεκπλήρωτες”.
Ακόμα και τώρα “φεύγοντας” μας παρηγορεί για το “επερχόμενο”, μαθαίνοντάς μας ασκήσεις αναπνοής, και την αξιοπρεπή ήττα της μισοτελειωμένης κίνησης, την τολμηρή απόγνωση της μη συνάντησης, την σοβαρότητα που θα πρέπει να διαθέτει, ακόμα και με το προαναγγελθέν φινάλε, το Παιχνίδι.
'Η παίζουμε ή δεν παίζουμε,
σαν τα παιδιά,
με την ίδια σοβαρότητα,
την ίδια μάταιη
απεγνωσμένη ελπίδα.
Ε ναι, αυτό είναι το καλύτερο αναμενόμενο φινάλε.
Μα το αίνιγμα και με το άνοιγμα. Στο επερχόμενο.
Ας είμαστε περίεργοι, σάμπως και κάτι άλλο μας απομένει;
Θα υπάρχει πάντα η Ποίηση. Κι αυτή η ανήκουστη, ανίδωτη, Ποιητικότητα του Κόσμου.
Την σύντροφό του σκέφτομαι. Η Κατερίνα Δασκαλάκη, η τυχερότερη και η πλέον άτυχη στον κόσμο.
Αλλά και τόσα χρόνια δίπλα του; Ποιητική Καθημερινότητα, Παράδεισος Γήινος ανοιχτός στο Ενδεχόμενο. Γεμάτη ζωή, να φεύγεις και να τα έκανες όλα, ως όφειλες... Επειδή μάλλον δεν υπάρχει μάταιη παρτίδα.

Αναρτήθηκε από alef στις 4:21 μ.μ.