Βραδιά Νίκου Καββαδία στον Βόλο

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Συνέχεια από εδώ
Μεγαλόγραφο, αντί Υστερογράφου:
Κι επειδή νιώθω πως αδίκησα πολύ αυτή την αξέχαστη βραδιά, (λόγω προσωπικών προβλημάτων και λόγω του τεχνικού λάθους μου με τα βιντεάκια μου, που έχασα απ' τα ενθύμιά μου την δυνατή ερμηνεία του Βασίλη Αγροκώστα - νέος ταλαντούχος και ανερχόμενος Καλλιτέχνης), ανεβάζω όλα τα τραγούδια που τραγούδησε, με τις αναγνωρισμένες και αξιωμένες φωνές που όλοι μας γνωρίζουμε, έτσι... για να έρθει η ζυγαριά στα ζύγια της... για να φέρω "κάτι" απ' το άρωμα της ατμόσφαιρας...

Τα τραγούδια ήταν: το Κούρο Σίβο, το Μαχαίρι , το Καραντί , η Φάτα Μοργκάνα , ο Λύχνος του Αλαδδίνου, το Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, η Θεσσαλονίκη, ο Σταυρός του Νότου, η Γυναίκα και τέλος ο Ιδανικός κι ανάξιος εραστής.

Εγώ εκείνα που θα θυμάμαι έντονα είναι:

Τον Βασίλη να απογειώνεται ερμηνευτικά!
(Κάποιες στιγμές νόμιζα πως θα πετάξει!)
Τον κόσμο να χειροκροτά και να φωνάζει: "Μπράβο Βασίληηηηη!!!"

Τον κόσμο να χειροκροτά ασταμάτητα και να επιβραβεύει όλους τους συντελεστές!
( Όλους! Ομάδα ήταν! Όλοι μαζί έφεραν αυτό το καταπληκτικό αποτέλεσμα!)

Εμένα, να κοιτάζω τα χέρια της Κασσιανής επίμονα, φοβούμενη πως θα σπάσει το πιάνο!
(Κι όλο έψαχνα να δω το πρόσωπό της, τις εκφράσεις της... το πάθος της!...)

Τα εκφραστικότατα χέρια του κυρίου Παυλάτου που κάποιες στιγμές του ξέφευγε το πάθος του γι' αυτόν τον μεγάλο ποιητή, τον Νίκο Καββαδία και ξέχναγε πως διάβαζε και δεν έπαιζε θέατρο σε σκηνή!
Φυσικά την φωνή του! Τα λόγια του!

Την φωνή του κυρίου Δακτυλά, που αν και καθιστός σε ταξίδευε σε θάλασσες και σε στεριές!

Την οπτασία της βραδιάς την "ΓΥΝΑΙΚΑ", Σοφία Ηλιάδη!
Την φωνή της!

Τους προβολείς!

Την γεμάτη αίθουσα!

Την σιγή του κοινού, μαζί με την καλή ηχορύπανση των χειροκροτημάτων!

Εμένα...
να κρατάω σταθερά την μηχανούλα μου, ψάχνοντας πρόσωπα, χέρια, φώτα και φωνές, κοιτάζοντας, αν το λαμπάκι ήταν πράσινο για να γράφει (ενώ έπρεπε να είναι κόκκινο! σήμερα το έμαθα αυτό), την κρυφή χαρά μου που νόμιζα πως είχα στα χέρια μου τις καλύτερες αποδείξεις!
...Τις μαύρες σκέψεις μου, που αν και ήμουνα εκεί, εκείνες έτρεχαν και στην πράξη...

Και τι δεν θα θυμάμαι;

Που ήθελα να χειροκροτήσω και δεν μπορούσα;
Που ήθελα να σιγοτραγουδήσω και δεν μπορούσα;
Που ήθελα να κλάψω και δεν μπορούσα;
(Προτεραιότητα, να παγώσω την στιγμή! Τις στιγμές! Να μην κουνήσω την μηχανή! Κακό ελάττωμα αυτό. Πρέπει να το κόψω. Μου στερεί "κάτι" απ' την ψυχική απόλαυση. Τώρα ξέρω πως δεν θα γινόμουνα ποτέ επαγγελματίας φωτογράφος.)

Όλα θα τα θυμάμαι!

Κι αν δεν... (γιατί είναι εύκολο το Αλτσχάιμερ), θα τα ξαναθυμηθώ, μόλις διαβάσω "τούτα" δω!
Γι' αυτό τα "κρατάω"!
Πρώτα είναι για μένα και μετά για σας. (Συγχωρείστε με για την ειλικρίνειά μου!)