Το ' πε και η τηλεόραση...

Κάποτε στο χωριό μου, εκείνα τα χρόνια, λέγαμε: "Το είπε και το ράδιο! Το είπε και η τηλεόραση! Ή όσοι (λίγοι) διάβαζαν εφημερίδα: "Το έγραψε και η εφημερίδα!"

Έτσι πείθαμε κάποιον, ότι αυτό που λέγαμε είναι η αλήθεια.

Τώρα, αλλάξαν οι εποχές. Δεν είναι απόλυτο το, ότι λένε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι και η αλήθεια!

Ωστόσο, σήμερα αυτή την είδηση την άκουσα παντού, από πρωινάδικα, ειδήσεις, ως Λαζόπουλο, ότι ένα ζευγάρι άφησε να πεθάνει από ασιτία το παιδί του, ενώ το ιντερνετικό παιδί του το τάιζε μια χαρά!

Θα το μάθατε σίγουρα κι εσείς. Δεν σας λέω κάτι καινούργιο, ούτε τρέχω για την είδηση!

Κακό πράγμα η εξάρτηση, όποια κι αν είναι αυτή, αλλά η εικονική πραγματικότητα είναι μεγάλος και επικίνδυνος εχθρός.

Ευτυχώς, εγώ πήρα πολύ γρήγορα τα ιντερνετικά μου μαθήματά, απ' τα παθήματά και δεν ξέφυγα και πολύ!
Πίστεψα σε φωνές όταν συνάντησα ανθρώπους, όταν είδα υπογραφές και σφραγίδες, όταν γνώρισα χαρακτήρες και πάλι, το ψάχνω...
Εδώ δεν μπόρεσα να μάθω εμένα, πως θα μπορέσω να μάθω τους άλλους;
Όλοι μας έχουμε δύο όψεις και όποια θέλουμε δείχνουμε. Εγώ, μεσ' τα τόσα γραφούμενα και μπλογκ, νομίζω ότι έχω δείξει το 98% της προσωπικότητάς μου.
Ξέρω ότι αυτό δεν είναι καλό, δεν με προστατεύει, μα δεν έχω και τίποτα να κρύψω.
Κι αν δεν έγραφα φανερά, κι αν δεν υπήρχε το ίντερνετ, πάλι θα ξενυχτούσα, πάλι παρόμοια πράγματα θα έκανα. Ίσως, αν δεν είχα γνωρίσει τα μπλογκς και κόσμο, να έκανα πολύ περισσότερα και καλύτερα πράγματα για μένα. Δεν είναι τυχαίο που και τα πέντε μου βιβλία κυκλοφόρησαν πριν ξεμυαλιστώ με τα μπλογκς. Ωστόσο, δεν μετανιώνω. Κάποιες τύψεις για την μάννα και ένα ξεχασμένο τάμα μου για κείνη, βέβαια το έχω, αλλά ... ίσως έτσι έπρεπε να γίνει!

Μπορεί και να μην είχα κάνει και τίποτα! Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, εκτός αν κάποτε... μας δείξουνε σε ταινιάκι... τι θα συνέβαινε στην ζωή μας, αν ακολουθούσαμε τον άλλο δρόμο...
(Άμα το μάθω, να είστε σίγουροι πως θα σας το πω! Θα βρω εγώ τον τρόπο!...)

Ξέφυγα απ' το θέμα, όμως.
...Για να 'ρθω να ανεβάσω την ανάρτηση για τον Λαζόπουλο, ξέχασα την πόρτα της κουζίνας μας ανοιχτή, για ώρα και κρύωσε πολύ το δωμάτιο.

Γυρίζοντας μετά να την κλείσω, πέτυχα τον γιόκα μου που πήγαινε κι εκείνος στην κουζίνα.
Έτρεξα μπροστά του, την έκλεισα, του έριξα κι ένα μπουφανάκι στην πλάτη, του ζήτησα και συγγνώμη και του είπα:
"Μη με πεις και μένα αρρωστημένη μάνα και μου κρυώσεις!"
Γέλασε ο μικρός μου (25 χρονών - πού 'σαι κόρη που κατηγορείς τις μανάδες του σήμερα που έχουμε κακομαθημένους τους γιους! ), αλλά κατσούφιασε κιόλας!
"Ναι, ναι!..."
Του τα είπα όμως, χαμογελαστά:
"Να μαθαίνεις γιε μου, για όταν θα λείπω! Πες ότι μένεις μόνος σου! Ξέρεις ότι ο μπαμπάς στην ηλικία σου είχε δυο παιδάκια;"
Του είπα μπόλικα και όλα αλήθειες. Γελαστά κι αγαπημένα. Μ' αγκαλιές και με φιλιά, για όσο με παίρνει και μπορώ να το χαρώ και να το εκμεταλλευτώ, όσο τον έχω ακόμα κοντά μου! (Ήδη έχει "πετάξει", όπως πρέπει, ΟΛΑ τα παιδιά του κόσμου, να χτίζουν τις δικές τους φωλιές!)


Αυτά, για να μη νομίζετε πως γράφοντας εδώ, παραμελώ την οικογένεια ή τις δουλειές μου!
Μια πόρτα ανοιχτή, όλοι την ξεχνούν, ειδικά αν ο Λαζόπουλος τραβούσε και πολλά τσιγάρα!

Εμένα, μη με φοβάστε! Έχω καλές βάσεις. Είχα καλή δασκάλα. Ξεπέρασα μόνη μου πολλές μελαγχολίες και καταθλίψεις. Τα νιάτα φοβάμαι, μόνο, γιατί η ζωή δε σε ρωτάει! Φέρνει κύματα και καταιγίδες, κι αν δεν ξέρεις καλό "κολύμπι"... ξεφεύγεις απ' τα όρια.

Μια λεπτή γραμμή τα διαχωρίζει. Τι νομίζεις;

Δυστυχώς όμως, συμβαίνουν κι αυτά! Η είδηση αυτή βέβαια, ανήκει στις εξαιρέσεις και στα αρρωστημένα. Μακάρι, ποτέ ξανά, σε όλο τον κόσμο, γονείς να μην ξαναταίσουν εικονικό παιδί! Να έχουν το δικό τους ή να ταίζουν ξένα! Υπάρχουν τόσα ορφανά παιδάκια στον κόσμο που πεινάνε!

...Κι αν κατέφυγε σ' αυτό, επειδή της έλλειπε το άλλο, κι αν κανένας δεν τους στήριξε ψυχολογικά, αυτό δεν μας το ανέπτυξε κανένας.
Μόνο την κακή είδηση! Τίποτα παραπάνω! Λάθος!

Θα μου πεις: "Εσένα ποιος σε στήριξε, Κατερίνα;"
Θα απαντήσω: "Κανένας! Μόνο το χαρτί και το μολύβι! Εκεί είδα τον πάτο μου και ξανασηκώθηκα! (Εκεί τον βλέπω πάντα και ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να τον ξαναδώ, γιατί εδώ με τα σκόρπια μπλογκ, τον έχασα!)

Υγ. Μόνο μη μου πεις, να γυρίσω να διορθώσω ορθογραφικά λάθη και σύνταξη! Τι κακό κι αυτό;

Τ' αφήνω! Δεν είμαι φιλόλογος!