Κι αφού, ας πούμε ότι έβαλα σε μια τάξη τα συναισθηματικά μου και τα προσωπικά μου, πάμε στα πνευματικά, τα άλλα, τα ωραία, που τα έχω αφήσει για πιο ήρεμες στιγμές, σαν τώρα, ας ξαναπούμε!
Στην προηγούμενη ανάρτηση για την παρουσίαση του βιβλίου της Εύας Στάμου "Μεσημβρινές Συνευρεύσεις" (στην οποία δεν μπόρεσα να πάω, ούτε το βιβλίο δεν το πήρα ακόμα, γιατί έχω κι άλλα αδιάβαστα και θα ήταν αδικία από πλευρά μου να κάνω εκεί εξαιρέσεις), δεν είχα γράψει ονόματα, ναι μεν και γιατί για κάποια δεν ήμουνα σίγουρη (και φοβόμουνα μη κάνω και καμιά γκάφα - βλέπεις δεν είμαστε όλοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, για να τους ξέρουμε - ντροπή μου, βέβαια, αλλά υπάρχουν και πολλοί χειρότεροι από μένα, πιστέψ' τε με!), αλλά κυρίως γιατί κάτι είχα να πω σχετικά με τα γνωστά ονόματα ή τα "βαριά" ονόματα:
Η αλήθεια είναι πως, αν τα ξέρεις, κάπου τα χάνεις, κι εσύ, δεν είσαι εσύ!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πως όταν πήγα κάποτε σε μια βιβλιοπαρουσίαση του Φρέντυ Γερμανού, δεν λιποθύμησα όταν του μιλούσα, τα κατάφερα όμως, μόλις βγήκα απ' την αίθουσα!
Κι άλλα δεν θα ξεχάσω, αλλά δεν είναι ώρα να τα διηγηθώ σ' αυτή την ανάρτηση.
Όταν είδα τις φωτογραφίες της Εύας στο Φέισμπουκ, φυσικά γνώρισα και την Ελένη Γκίκα και την Πέρσα Κουμουτσή, αλλά και τον κύριο Αλέξη Ζήρα!
Χάρηκα και συγκινήθηκα πολύ που τους είδα και τους δυο δίπλα δίπλα στο πάνελ, κι ευχαριστώ την Ελένη που θυμάται κι εκείνη! Άρα, δεν ήταν όνειρο και δεν θα γράψω ασυναρτησίες!
Την άνοιξη του 2007, κατέβηκε η Κατερίνα τσάρκα στην Αθήνα, που λέει και το τραγούδι (που αφού αρέσει στην Νεφέλη, αρέσει και στην Ελένη, έτσι πάει με τους ανθρώπους που αγαπάμε! Κι εγώ κοντεύω να γίνω ΠΑΟΚ!) κρατώντας αγκαλιά ένα γλαστράκι με ένα κυκλάμινο...
Μια και δυο, έτρεξε στην Γλυφάδα, να συναντήσει από κοντά την Ελένη Γκίκα, με την ευκαιρία που θα παρουσίαζε το βιβλίο μιας κοπέλας!
Πήγα. Εκεί είδα κόσμο καθισμένο, κοίταζε με τεντωμένα τ' αυτιά προς την έδρα, κι από κει ακούγονταν μια απαλή χαδιάρικη φωνή.
Είχα πολύ τρακ όμως που θα την συναντούσα από κοντά, όλο και πλησίαζα πιο μπροστά, όλο κοντοστεκόμουνα, κι εκείνο το χέρι με το κυκλάμινο, εκεί! Τεντωμένο! Εγώ μπορεί να ήθελα να κρυφτώ, εκείνο φώναζε: "Εδώ είναι το κυκλάμινο! Σ' ακούει! Φώναζε όμως, πιο δυνατά!"
Να μην τα πολυλογώ, άκουσα για ένα πολύ ωραίο βιβλίο, το πήρα κιόλας, πήρα και της Ελένης όσα βρήκα σε κείνο το βιβλιοπωλείο, ζήτησα και αφιερώσεις, μου τις γράψανε κι όλα καλά κι όλα ωραία!
Εκείνη η κοπέλα ήταν η Πέρσα Κουμουτσή! Μια γλυκύτατη και πολύ φιλόξενη κοπέλα! Και λέω "φιλόξενη", γιατί ανάμεσα στην παρέα που θα κέρναγε, θα κέρναγε κι εμένα! Ένιωθα άσχημα, δεν μ' αρέσει να χώνομαι ξεκάρφωτη σε παρέες, αλλά πήγα! Ήταν η ευκαιρία να χαρώ περισσότερη ώρα την Ελένη! Εγώ τότε, εκείνη ήξερα, εκείνη θαύμαζα, εκείνη ήθελα να γνωρίσω περισσότερο από κοντά! (Φυσιολογικό;)
Πήγαμε σε μια καφετέρια, αλλά έβλεπα την Ελένη σφιγμένη, ντροπαλή και πολύ λιγομίλητη!
"Βρε, λες; Τόση διαφορά; Αυτή στα βιβλία της γράφει πολλά!"
Μέχρι που σκέφτηκα ότι: "Δεν το χάρηκε και πολύ το κυκλάμινο!"
Πού να ξέρω; Την είδα να κάθεται στην άκρη της παρέας, δίπλα κάθισαν οι άλλες φίλες και φίλοι, οπότε εγώ αναγκαστικά πήγα πιο μακριά της! Έτσι, βρέθηκα ανάμεσα στους άντρες! Ούτε που ήξερα ποιοί ήταν και ονόματα να ήξερα, δεν ήξερα τίποτα, οπότε, παρόλο που έμαθα ότι είναι όλοι τους συγγραφείς και ποιητές, δεν κόλλησα!
"Δε βαριέσαι, σκέφτηκα! Κι εμένα στο χωριό μου "συγγραφέα" με είπανε, μου κάνανε και "τεμενάδες", μην κωλώνεις, Κατερίνα! Αφήσου ελεύθερη, σα να είναι χωριανοί σου!"
Ε! Όσο τρακ είχα για την Ελένη, βγήκε σε λογοδιάροια και όλοι άκουγαν εμένα, τι έχω γράψει και τι έχω στα μπαούλα μου! Γελάγαμε όλοι μαζί με τα παθήματά μου και τις ιστορίες μου, κι εκεί που έλεγα κάτι... για ένα βιβλίο, ο σοβαρότερος και μεγαλύτερος κύριος, είπε κάποια στιγμή με μεγάλο ενθουσιασμό:
"Μα εσύ, είσαι περιβόλι, τελικά!"
Τι κι αν ήταν συγγραφέας; Μου το έχουνε ξαναπεί, γι' αυτό και τον διόρθωσα:
"Μπακτσέ, με λένε στο χωριό μου!"
(Μετά συμπλήρωσα πως είμαι και κορόιδο, αλλά αυτό οι άλλοι μπορεί να μην το θυμούνται. )
Κι εκείνος γέλασε, κι εγώ μαζί και όλη η παρέα!
Μετά μου είπαν ονόματα, τίτλους απ' τα βιβλία τους, κράτησα και σημειώσεις (να πάω να τ' αγοράσω να τα διαβάσω, να μην είμαι και χωριό! όπως και έκανα αργότερα, αλλά του σοφού και λιγομίλητου ανθρώπου, δεν το βρήκα! Ε, που να το βρω;)
Χαιρετηθήκαμε, εγώ έδωσα και τα αυθόρμητα τα φιλάκια μου και τις αγκαλιές μου και μετά που μείναμε μόνες μας με την Ελένη, μου λέει γελαστή:
"Αυτό είναι είδηση! Να πας στον Βόλο και να πεις, ότι ο Αλέξης Ζήρας σε είπε περιβόλι!"
"Γιατί; Τόσο τρανός είναι αυτός ο Ζήρας; Και μ' άφησες και μιλούσα τόσες ώρες και τον φίλησα κιόλας;"
Γελούσε η Ελένη!
Γελούσα κι εγώ όταν έμαθα ποιος είναι ο Αλέξης Ζήρας!
Απ' τη μια, ντρέπομαι!
Απ' την άλλη, λέω καλύτερα που δεν ήξερα την βαρύτητα των ονομάτων της παρέας. Έτσι ένιωσα άνετα και εκφράστηκα!
Μετά κατάλαβα και το τρακ της Ελένης απέναντί του, ίσως και των άλλων των παιδιών!
Ακόμα και τώρα, τους "Ευχαριστώ" όλους για κείνες τις τόσο αληθινές στιγμές και για την "επί ίσοις όροις" συμπεριφορά! (Αν κι εγώ ήμουνα εις βάρος όλων, τελικά, αλλά αφού δεν μίλαγε κανένας, τι να κάνω;)
Συγγνώμη κύριοι συγγραφείς! Τώρα, αν ήμουνα στην εκδήλωση της Εύας που το ήθελα πολύ, δεν θα έβγαζα λαλιά! Ούτε θα φωτογράφιζα! Μόνο θα άκουγα, γιατί εκεί μιλούσατε για ψυχολογία, κι εκεί δεν χωράει κανένα καλαμπούρι, ούτε μεθύσι... (πάει κι αυτό το βιβλίο, μαζί με του πατέρα... Αυτό συμβαίνει κύριε Ζήρα, άμα δεν ξέρεις να γράφεις σε τρίτο πρόσωπο, αυτό συμβαίνει Εύα μου, όταν η πρωταγωνίστρια ακόμα πονάει απ' τις σκληρές σκηνές της ζωής της...)
Αυτά! Αν και βιαστικά και πρόχειρα, καλά τα είπα;
Στην παρέα τότε ήτανε και ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, η Λαμπρίνα Μαραγκού, κι ένας ποιητής που για να θυμηθώ το όνομά του, πρέπει ν' ανοίξω μπαούλα και μπαουλάκια, οπότε, ας με συγχωρήσει!
Να με συγχωρήσει για την ώρα και η τότε παρέα που δεν αναφέρθηκα απόψε περισσότερο σ' αυτούς, καθώς και η Εύα!
Ξημέρωσε πάλι! Να είμαστε καλά και θα επανέλθω ξανά στο βιβλίο σου Εύα, καθώς και για τα όλα τα λινγκ.
Εύα, "Σ' ευχαριστώ" για την τιμή να με καλέσεις και για την ευκαιρία γι' αυτή εδώ την ανάρτηση!
Ελένη, "Σ' ευχαριστώ" που το θυμάσαι και που μ' αγαπάς ακόμα! Το κυριότερο!
Κύριε, Ζήρα, αν τυχόν περάσετε κατά λάθος από δω, "Συγγνώμη" και για τότε, αλλά και για τώρα!
Το περιβόλι ακόμα ζόρια περνάει, και χωρίς μεθύσι, δεν βγαίνουν εύκολα!
**********
Το 'πε και η Ελένη! Πιστέψ' τε με! Αλήθεια λέω! Να και η απόδειξη:
Η Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ
Αυτό αρέσει στους Ogxistos Viotias και Ioanna Antoniou.
Ελένη Γκίκα
Θυμάσαι την πρώτη συνάντηση των τριών μας! "Α μα εσύ είσαι περιβόλι, τελικά!" Εσύ ήσουν, Κατερίνα μας, με τα κυκλάμινά σου στην Πέρσα μας!
05 Μαρτίου στις 3:15 μ.μ. ·
Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ
05 Μαρτίου στις 11:30 μ.μ. ·
Μόνο θυμάμαι, Ελένη μου; Αυτό το θέμα σηκώνει ανάρτηση, αλλά δώσε μου χρόνο, γιατί... (τετέλεσθε!) Τότε δεν ήξερα ονόματα, ούτε "βαρύτητες", γι' αυτό ήμουνα αυθόρμητη. Ειδέ αλλιώς... Γι' αυτό στην ανάρτηση έγραψα "δεν έχουν σημασία τα ονόματα" και δεν συμπλήρωσα, όταν επικοινωνούνε οι ψυχές! Ήταν κι άλλοι όμως. Θα τα πούμε, Ελένη μου!Αυτή η φωτογραφία είναι "Συνάντηση κορυφής - κορυφών", όπως έγραψα και στην Εύα και το εννοώ!
θα τα πούμε όμως. Επιβεβλημένη διακοπή.
θα τα πούμε όμως. Επιβεβλημένη διακοπή.
2 σχόλια:
Και μια διευκρίνηση:
"Χωρίς μεθύσι", εννοώ πράγματι χωρίς αλκοόλ!
Έχω να το μυρίσω και να πιω απ' την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2003. Ήμουνα πολύ κρυωμένη, είχα κι έναν σπαστικό βήχα και έκανα εμετό. Επειδή φοβάμαι και συχαίνομαι τον εμετό, από τότε, δεν ξαναείπα ούτε κρασάκι, ούτε τσιπουράκι!
Το σιχάθηκα κι αυτό, κακώς ή καλώς!
Πάντως είδα πως μ' αυτό, όσο και να πιεις, δεν λύνονται τα προβλήματα!
Άσε που γλύτωσα και πόσες θερμίδες και περισσότερα ζωντανά κύτταρα στον εγκέφαλο!
8 χρόνια τώρα, μόνο νεράκι, κι ας την σπάω στην παρέα!Εγώ γέννησα δυο παιδιά και εμετό δεν έκανα! Άκου εκεί, να μου το βγάλει ένας βήχας και να ξυνίζει κιόλας!
Το διευκρίνησα, γιατί οι προφορικοί σχολιαστές μου... (δεν σχολιάζουν όσοι με διαβάζουν - αυτό δα έλλειπε!) νόμιζαν ότι το "τσούζω"!
Διόρθωση:
Ξαναήπια αντί "ξαναείπα"
Δημοσίευση σχολίου