Τα βρήκα... στο χωριό μου!

Το βρήκα στην Δημόσια Βιβλιοθήκη της Ζαγοράς

MΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ 2010-01-19

MΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ Να σκέφτεσαι τους άλλους Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια. Οταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη. Οταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν. Οταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα. Οταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν. Οταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν. Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους τους άλλους, στον εαυτό σου γύρισε και πες: «Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι». Ποίημα από την έκδοση «Μαχμούντ Νταρουΐς...να σκέφτεσαι τους άλλους - 12 ποιήματα του Παλαιστίνιου ποιητή», μτφρ.: Τζένη Καραβίτη, Νήσος, 2009 (από το news-letter του e-poema.eu)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΝΔΡΙΤΣΑΝΟΥ - Καλές γυναίκες, κακές γυναίκες 2009-03-16

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΝΔΡΙΤΣΑΝΟΥ Καλές γυναίκες, κακές γυναίκες ....] Τώρα κάθομαι στο σκαμνί μου Τι έκανες Τι έκανες τώρα κάθομαι στο σκαμνί μου δεν τρέμω Ακούς; σιωπή Εγώ βλέπω σιωπή Σε παρακολουθώ συνεχώς σιωπή με παρακολουθείς; Μα δεν μιλάει Να φάε κι αυτό κι αυτό κι αυτό Δεν μιλάει δεν μιλάει Να φάε κι άλλη μιά κι άλλη μιά Εγώ μπορώ να σε κάνω να μιλήσεις όχι με το άγριο με το καλό Το ραντεβού ήρθε όχι ακόμα δεν ήρθε όχι ακόμα πότε όχι ακόμα δεν ήρθε όχι ακόμα ακόμα; ακόμα; ακόμα; δεν μπορώ να πεθάνω αντιθέτως εγώ δεν μπορώ να πεθάνω είν' αλήθεια έχω πέσει απ' το μπαλκόνι έχω σπάσει τα κόκαλά μου έχω αδειάσει τις αρτηρίες μου έχω βγάλει τα δόντια μου έχω σαπίσει τα σπλάχνα μου έχω φάει το μυαλό μου έχω φάει το μυαλό μου παχύ όχι θρεπτικό έχω σκάψει το δέρμα μου έχω κάψει τα μαλλιά μου έχω χύσει τα μάτια μου στοπ. ζω [...] Απόσπασμα από την έκδοση «Καλές γυναίκες, κακές γυναίκες» Εκδόσεις Αγρα 2008 (από το news-letter του e-poema.eu)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
2010-01-04

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
*
ένατο

Ζω σημαίνει σκέφτομαι
Βλέπω τ' απέραντο φως ν' αναλώνεται
Ακούω τις σειρήνες
αφύλαχτος σ' αυτό το παιχνίδι των ορίων
Η χαρά απέναντι στη λύπη,
η κόκκινη ρωγμή στα στόματα,
ο θαυμασμός για το κορμί και την απλότητα,
η μνήμη σαν σπίθα για τις επόμενες γενεές,
η εντύπωση πως δεν επέστρεψα ποτέ από τα βάθη της θάλασσας
(Αφουγκράζομαι τον ποιητή)
...tornan d'i nostri visi le postille debili si',
che perla in bianca fronte,
non vien men forte a le nostre pupille...
Οι δικοί μου περασμένοι άνθρωποι
-άνδρες και γυναίκες, που υπήρξαν εδώ
αφήνοντάς μου σημάδια στο πρόσωπο,
την επιδερμίδα, τους μυώνες, τα αισθητήρια-
τριγυρίζουν σαν θύμησες στα ίδια χώματα
Τα φώτα έχουν πια λιγοστέψει στην καστρόπολη
Σε κάθε βήμα η απογύμνωση ενός μύθου που συνέβη
και ο μυστικός ρυθμός
που χορεύεται ζευγαρωτά, από σπασμένα κεραμίδια,
γλυπτές γυναικείες γάμπες και πετρόμυλους
Στέκομαι ακίνητος
Τα κατάρτια γέρνουν προτού βυθιστούν
Ο αμπελώνας θροΐζει από μακριά,
για να τρομάξει τα χαμηλά κύματα
Η παρηγορία σαν ιδέα,
η αψίδα για τους άπλειστους,
η σύγκρουση για θύτες και θύματα
Η θνητή υπόσταση της λάμψης σου, με παρασύρει
Οι βοκαμβίλιες σχηματίζουν χειμάρρους
σκορπισμένους άτσαλα στ' ανηφορικά καντούνια
Το σήμαντρο χτυπάει ασταμάτητα: ζω κραυγάζοντας
Σήμανε ο καιρός για να μάθει ο ένας τον άλλον...

Ποίημα από τη συλλογή "Σύντομο ημερολόγιο Αυγούστου",
εκτός εμπορίου, (.poema..) εκδόσεις, 2009

(από το news-letter του e-poema.eu)

ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

Το χτύπημα

Το χτύπημα στην πόρτα
προκαλούσε πανικό
ο χτύπος της καρδιάς
στην βαρυχειμωνιά

χτυπήματα του βούρδουλα
στη ράχη του τιμωρημένου
το χτύπημα του χάρακα
σε χέρι ανοιγμένο

στου Πάσχα τη γιορτή
χτυπούσαν οι καμπάνες
δράματα και κωμωδίες
απ’ τα πέτρινα καθίσματα

περιμέναμε απάντηση
από κάποιον τηλεφωνικώς
για μια στιγμή ξεχάσαμε
ποιά ήταν η ερώτηση

ποιος είσαι κι από πού
πώς λέγεσαι επισήμως
πώς σε φωνάζουν οι δικοί σου
τι δηλώνεις στην αστυνομία

βγήκαμε στις λεωφόρους
σε πορείες διαμαρτυρίας
με συνθήματα αυτοδυναμίας
για την κοσμοθεωρία μας

πέσαμε άδικα μαχόμενοι
χτυπημένοι κατακέφαλα
από σύγκρουση μετωπική
με εγχειρίδιο ιστορίας

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
Η επόμενη μέρα

Επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει τώρα ν' αρχίσουμε να γράφουμε
όλο και περισσότερα ποιήματα
για να καθαρίσουμε το τοπίο
από τον τρόμο, την απειλή και τον θάνατο
πρέπει τώρα να 'ξορκίσουμε τους δαίμονες
που κρύβονται ακόμη μέσα στην ελευθερία
έτοιμοι να μας πιουν όλο το αίμα
κι επειδή όποιος σήμερα ξεχαστεί μέσα στον εαυτό του
θα είναι αύριο λησμονιά και στάχτη
πρέπει τώρα να μάθει τι θα πει εχθρός και αδικία
διότι η πραγματικότητα δεν γίνεται κατανοητή
χωρίς την κατανόηση της αθλιότητας και της απελπισίας
κι επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει από τώρα να πάμε στο σχολείο της φαντασίας
για να σώσουμε ξανά τα όνειρα.


ΑΜΠΝΤΟΥΛ ΑΖΙΖ* (για την αντιγραφή: ΦΟΙΒΗ ΓΙΑΝΝΙΣΗ)
Ω Σκοτάδι Φυλακής

Ω σκοτάδι φυλακής, πίσσα οι τέντες σου.
Το σκοτάδι μας αρέσει,

γιατί μετά τις σκοτεινές ώρες της νύχτας
θα ανατείλει η αυγή της περηφάνειας.

Ο κόσμος, με όλη του τη μακαριότητα, θα
ξεθωριάσει,
όσο εμείς θα χαριζόμαστε στο Θεό.

Ενα αγόρι μπορεί να απελπίζεται μπροστά σε
ένα πρόβλημα,
αλλά εμείς ξέρουμε πως ο Θεός έχει σχέδιο.

Ακόμα και αν τα δεσμά σφίγγουν και
φαίνονται αδιάρρηκτα,
θα συντριβούν.

Εκείνοι που επιμένουν θα κερδίσουν τον
σκοπό τους.
Εκείνοι που επιμένουν να χτυπούν την πόρτα
θα μπούνε μέσα.

Ω κρίση, δυνάμωσε!
Κοντεύει να ξημερώσει.

*μτφρ.: Ιωάννα Καρατζαφέρη


ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ

Εσωτερικές Ειδήσεις *

Σ' αυτό τον τόπο, δεν βρίσκω εύκολα τον Νότο
Να ξέρω από πού φυσάει
Ούτε τη Δύση, σαν θεία να με νουθετήσει
Τα 'χω χαμένα και στροβιλίζομαι σαν σβούρα
Μες στο κενό και τη θολούρα.

Σ' αυτό τον τόπο, δεν βρίσκω εύκολα τον τρόπο,
Να πω το Ναι να προχωρήσω,
γιατί το Οχι έχει μακρύτερη απόχη
και παραπαίω ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο
και σ' ενα Ισως επενδύω.

Σ' αυτό τον τόπο, πιάνεις πιο εύκολα το ΛΟΤΤΟ
Από τη σκέψη του πλησίον,
Γιατί ο άλλος έγινε πρόσφατα...Μεγάλος
Και δεν ακούει παρά μονάχα ό,τι θέλει
Μ' όλα δάχτυλα στο μέλι.

Σ' αυτό τον τόπο, δεν βρίσκω εύκολα τον στόχο,
Να πιάσω κέντρο επιτέλους,
Γιατί το κέντρο δεν είναι ακίνητο σαν δέντρο,
Μετακινείται, αλλάζει θέση κάθε λίγο
Και πουθενά δεν καταλήγω.

Σ' αυτό τον τόπο, που όλα γίνονται με κόπο,
Και πάντα κάποιος άλλος φταίει,
Εχω προσέξει, όσοι ξυπνάνε απ' τις έξι
Δεν έχουν λόγο, μόνον αυτιά να μας ακούνε
Και χέρια να χειροκροτούνε.

Μα κάποτε θα βαρεθούνε
Και θα μας γράψουν στα παλιά τους,
Εκτός κι αν έχουν λερωμένη
Με κάποιον τρόπο τη φωλιά τους.

*Μελοποίηση: Μιχάλης Χριστοδουλίδης,
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας,
Κυκλοφορία: «Η άσφαλτος που τρέχει», MINOS EMI 2001.