ΥΜΝΟΣ προς τους γονείς!

Αχ! αυτοι οι ΓΟΝΕΙΣ (!)

Οι γονείς... Οι άνθρωποί μας!! Η οικογένειά μας... Εκείνοι που ίσως θα είναι πάντα δίπλα μας! Αυτοί που μας γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα! Εκείνοι που μας δέχονται όπως είμαστε, που μας βοηθάνε, που μας κρατάνε το χέρι κάθε στιγμή!!!

Οι γονείς ... Άνθρωποι που νομίζουμε πως γνωρίζουμε καλά! Άτομα που όσο και αν μας πληγώσουν εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα τους... Τους αγαπάμε και ας μη μας δείχνουν απόλυτη αγάπη... Τα χρόνια περνούν και αντιλαμβανόμαστε πως οι γονείς ίσως να απέτυχαν σε αυτή τους την αποστολή... Μας πληγώνουν....

Αυτές κατά τη γνώμη μου είναι οι δυο κατηγορίες γονέων! Εγώ είμαι τυχερή! Οι δικοί μου ανήκουν στην πρώτη κατηγορία...
Οι γονείς μου.... Άνθρωποι δοκιμασμένοι από τη ζωή... Άνθρωποι που μόνοι τους πάλεψαν για να μας μεγαλώσουν, για να μας βοηθήσουν, για να μας κάνουν "ανθρώπους" !! Οι γονείς μου, θα έλεγε κανείς πως είναι οι ιδανικοί γονείς.. Με τα ελαττώματα και τα πλεονεκτήματά τους...
Ήταν και είναι πάντα εδώ για μας! Είναι δίπλα μας.... Μας έχουν βοηθήσει σε πολλά προβλήματα και άλλα μας άφησαν να τα λύσουμε μόνοι μας... Ενδιαφέρθηκαν για τη μόρφωσή μας, μας μεταλαμπάδευσαν τις αξίες και τα ιδανικά τους -κάποια από τα οποία απέκτησαν μόνοι και όχι από τους δικούς τους-... Η εμπειρίες τους και η ώριμη σκέψη τους ήταν μια διέξοδο σε μεγάλα -για μας- αδιέξοδα !!!

Ο τρόπος τους με τα παιδιά τους, άλλοτε αυστηρός άλλοτε τρυφερός... Πoτέ βίαιος, ποτέ βάναυσος, μα πάντα καλόκαρδος και γλυκός... Τα λόγια τους αλάτι στις πληγές μας... Η ψυχή τους, γεμάτη αγωνία για να είμαστε εμείς ευτυχισμένοι... Η καρδιά τους χτυπά στους χτύπους μας... Η αγκαλιά τους, το πιο ζεστό καταφύγιο... Εκεί έχω κλάψει και έχω γελάσει με την καρδιά μου.. Το χέρι τους σκούπισαν τα δάκρυά μου που δεν έλεγαν να στερέψουν... Τα μάτια τους πίστεψαν στα όνειρά μου και φωτίζονται όποτε με βλέπουν!!
Οι γονείς μας... Άλλοτε τους πληγώνουμε και αυτό με σκοτώνει και άλλοτε τους κάνουμε ευτυχισμένους, πράγμα που με κάνει να πετάω...
Αγάπη σαν τη δική τους δε θα βρούμε πουθενά! Η ζωή μας είναι η αναπνοή τους... Ένα χαμόγελό μας, η ευτυχία τους... Ένα δάκρυ, η μεγαλύτερη πληγή τους...

Οι δικοί μας... Άτομα χιλιοπληγωμένα... Άτομα τραυματισμένα, που περήφανα στέκουν μπροστά μας... Οι φύλακές μας, τα πρότυπά μας... Κάποιοι τους πληγώνουν... Εκείνοι γίνονται οι εχθροί μου... Οι γονείς μας, μας χρειάζονται και ας κρύβουν τα δάκρυα μπροστά μας... Οι δικοί μας, μας θέλουν δίπλα τους και ας μην μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά τους... Μια λέξη μας μπορεί να τους δώσει χαρά, ένα χαμόγελο να ελαφρύνει τον πόνο τους...
Μακάρι κανείς να μην τους λάβωνε.. Μακάρι και γω να μην τους πλήγωνα ορισμένες φορές...
Μισώ τον εαυτό μου, όταν αυτό συμβαίνει...

Οι γονείς μας.. Άλλοτε πιεστικοί χωρίς να το επιθυμούν... Άλλοτε νιώθεις ότι δε σε καταλαβαίνουν, δε σε κατανοούν, μακάρι να έβλεπαν τον κόσμο από τα μάτια σου... Έχεις επιλέξει ορισμένα πράγματα για να είναι εκείνοι ευχαριστημένοι και συ ας μην είσαι απόλυτα σίγουρος... Έχεις αφήσει κάποια όνειρά σου στην άκρη... Οι καταστάσεις είναι αλλόκοτες μερικές φορές...
Πονούσες μα δεν ομολογούσες το γιατί... Δε θες να τους φορτώσεις και με τα δικά σου προβλήματα... Φοβάσαι τις αντιδράσεις τους ομολογώντας μια σκέψη σου, δε θέλεις να τους τρομάξεις...

Οι γονείς μας.... Οι δημιουργοί μιας αγαπημένης οικογένειας, με τα πάνω της και τα κάτω της...
Σας ευχαριστώ για όλα!!!!