Καλό σου ταξίδι, Γιάννη!

...Πέρασε μια μέρα, πέρασαν δυο, τέσσερις... κι ο Γιάννης Γκάτσης δεν εμφανίστηκε στο καφενείο.
Η παρέα ανησύχησε.
"Μήπως είναι άρρωστος;" αναρωτήθηκε κάποιος.
"Μπα! Είδα το ποδήλατο στο Τάδε σημείο!"
"Και τότε, γιατί δεν έρχεται;"

Συζήτησε η παρέα, απορούσε κι όλοι μαζί αποφάσισαν να πάει ένας στο Νοσοκομείο του Βόλου, να ρωτήσει.

Πήγε.
"Και εσείς, τι είστε; Τι τον είχατε;"

"Γνωστός μου ήταν. Πίναμε παρέα τον καφέ στο καφενείο... "
"Λυπάμαι. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι: "Πέθανε στις 4 Φλεβάρη του 2010"!

Έφυγε ο ένας.
Πήγε το είπε στην παρέα.
Η παρέα το είπε στους άλλους, γύρω...
Οι γύρω το είπαν παραπέρα...
Κι "η παραπέρα" το είπε στον Ήλιο που βασίλευε...
Κι ο Ήλιος κρύφτηκε...

Και φυσούσε πολύ.
Και κρύο.
Πολύ κρύο εφέτος...

Ετών, 50, 53;
Ποιος να ξέρει;

"Καλό σου Ταξίδι, Γιάννη!
Κι αν ήσουνα "δύσκολος" άνθρωπος σ' αυτή τη ζωή,(όπως κάποιοι είπαν), να ξέρεις πως στην παρέα ήσουνα απαραίτητος για την συντροφιά σου και το σιωπηλό χαμόγελό σου!
Να θυμάσαι πως σ' αυτή, θα λείψεις πολύ!

"Γιάννης Γκάτσης;"
"Απών!" φώναξε κάποιος.

Ξανά:

"Γιάννης Γκάτσης;"
"Παρών, κερά Κατιρίνα!"
"Πού 'σαι, ρε Γιάννη; Εννιά μέρες σήμερα! Κερνάω καφέδες... Για σένα! Και ηλιοβασιλέματα παγωμένα..."