Μην περιμένεις να χιονίσει για να δεις μιαν άσπρη μέρα!

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

... σιωπώ μιλώντας

Σάββατο, 30 Ιανουαρίου 2010

... σιωπώ μιλώντας



... Νιώθω παράξενα...

Μόλις ήρθε ο άντρας μου και μαζί με το έτοιμο φαγητό (εφόσον έλειπα) μου έφερε και την εικόνα του Αγίου Νικολάου του καραβιού "SEA DUENDE"!

Μου την χάρισε ο καπετάνιος, ο κύριος Μπάμπης, "... για να την σώσω απ' τα παλιοσίδερα..."

Ήταν η απάντησή του στην ερώτησή μου, τότε, με το τσουρέκι, που του είπα να "σώσει" ενθύμια απ' το καράβι και κυρίως τον Άι - Νικόλα..."

"Θα στον δώσω..." μου είχε πει.
"Μα δεν μπορώ να κρατήσω για δική μου μια εικόνα με τόση ιστορία, τόσες θάλασσες, τόσα ταξίδια, τόσες προσευχές Ελλήνων Χριστιανών... Θα την πάω σε μια εκκλησία!" του είχα πει τότε.

(Μιλάμε ότι αυτή τη στιγμή έχω παραλύσει... Δεν είναι απ' την κούραση... Με το ζόρι πατάω τα γράμματα.)

Είχα περάσει απ' τα Χάνια χθες, όταν του τηλεφώνησα για να του πω, πως πάω εκτάκτως στο χωριό, εφόσον βρήκα αγροτικό και θα γύριζα σήμερα, δηλαδή απόψε, που θα είχαμε και εξελίξεις.

"Φεύγουμε απόψε!" μου είπε και στεναχωρέθηκα τόσο πολύ, που ήδη βρισκόμουνα μακριά.

"Τώρα πληρωνόμαστε ένας ένας, τα παιδιά παίρνουν και το εισητήριό τους για την πατρίδα και νύχτα φεύγουμε."

"Το καράβι μου;"
"Ήρθε ριμουλκό να το πάει στην Τουρκία για παλιοσίδερα..."
"Γιατί;"
"Το νέο αφεντικό δικό του είναι, για παλιοσίδερα το πάει! Εμείς πρέπει να κατέβουμε απ' το καράβι απόψε... κ.λ.π."
"Κι ο Άι Νικόλας; Μη τον ξεχάσεις! Μη τον αφήσεις εκεί..."
"Θα σου τον στείλω με έναν γνωστό στο περίπτερο... κ.λ.π."
"Μα, πρέπει να τον πάω σε μια Εκκλησία!"
"Να τον κρατήσεις σπίτι σου, στο εικόνισμά σου!" μου είπε.

Δεν ξέρω τι θα κάνω. Εκείνος θα μου πει. Θα βρει τον τρόπο...
Ξέρω ότι έχω παραλύσει απ' τη στιγμή που τον έχω κοντά μου!

Ο καπετάνιος είναι ήδη στην Αθήνα, αλλά ακόμα δεν μιλήσαμε για σήμερα.

Ευχαριστώ, καπετάνιε!
Αύριο θα τα πούμε.

Τα παιδιά εδώ και μια ώρα είναι στο αεροδρόμιο!
Εν μέρει χαρούμενα, εφόσον δεν πήραν όλα τους τα λεφτά.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, παιδιά!

Με το καλό να βρείτε τις οικογένειές σας!

"Ο Θεός είναι Μεγάλος!" όπως κι αν τον λένε!

Υγ. Όχι, δεν ξέχασα το καράβι μου εκεί στα χιόνια. Απλά έπαιξα μαζί τους για να μην σκέφτομαι.

Το έλεγα κι απόψε στην παρέα που γυρίζαμε.

"Στο Βόλο με περιμένει ο Άγιος Νικόλαος!" τους είπα μόλις μου είπαν ότι η εκκλησία στην Πορταριά είναι του Αγίου Νικολάου κι εγώ το είχα ξεχάσει.

Γυρίζοντας σπίτι όμως, δεν Τον βρήκα...
Ήρθε μετά.

Βαρύ το "Φορτίο", καπετάνιε!

Τα ξαναλέμε...

Χρειάζομαι ύπνο.

5 σχόλια:

Ἅ λ ς είπε...

Αχχχ νομιζω οτι κατι δεν καταλαβα...
Αν εχεις την εικονα παντως και θελεις να τι δωσεις φαινεται τι ανθρωπος εισαι... Δεν ειναι σα να διωχνεις το βαρος ή την ευθυνη ειναι σα να προσφερεις....
Δεν ξερω τι πρεπει να κανεις, ουτε τι θα αποφασισεις.. καντο με την καρδια σου!!!

τα χνάρια είπε...

Ειρήνη μου, γλυκειά, μα έτσι κι αλλιώς, με την καρδιά μου αποφασίζω, πάντα! Εδώ όμως, δεν είναι θέμα απόφασης!Ήρθαν τόσο διαφορετικά τα πράγματα, σα να ήθελε να έρθει στο σπίτι μου!
Αν ήμουνα εδώ, αν πήγαινα εκεί για να τους χαιρετήσω κιόλας, θα την πήγαινα κατευθείαν εκεί που Τον φαντάστηκα απ' την πρώτη στιγμή, ότι ώρα κι αν ήταν!
Δεν ξέρω κιόλας. Εξαρτάται τι θα μου έλεγαν πάλι τα "μηνύματά Του!"
Πάντως τώρα που ξύπνησα, είναι εκεί δίπλα στο εικόνισμα, Τον φωτίζει και το κεράκι και δείχνει γαληνεμένος...
Εγώ να δεις!
Να είσαι καλά, Ειρηνούλα μου!Θα μου πει Εκείνος πότε, που και εάν θα Τον πάω κάπου. Μην ανησυχείς καθόλου! Είμαι άνθρωπος γενικά της προσφοράς κι όταν αφορά το Θείο, ακόμα πιο πολύ.
Απλά... εκείνη την ώρα ένιωσα ένα δέος... που δεν το νιώθεις ούτε στις Εκκλησίες μερικές φορές.
Ανίκανη, ανάξια, συγκινημένη... τι να σου εξηγώ τώρα!
Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα απ' όσα εξηγώ.
Εκείνη την ώρα, η πρώτη ανάγκη να Τον "κρεμάσω" αμέσως στο καράβι Του και μετά να το πω και σε σας.
Μετά σοκαρισμένη, ως λιποθυμία.Υπήρχε και το ιστορικό της Ζαγοράς, ε, πόσες εναλλαγές συναισθηματων ν' αντέξει ο άνθρωπος;
Τώρα διάβασα τι έγραφα. Ούτε μεθυσμένη να ήμουνα!
θυμάμαι όταν πήγα να γράψω στο τέλος τον τίτλο, πήγα να γράψω "...σιωπώντας" κι όταν συνειδητοποίησα ότι είχα γράψει πολλά, τότε σαν να ξεμέθησα και τον συμπλήρωσα με το "μιλώντας".
Φιλάκια Ειρήνη μου, τα ξαναλέμε.
Κοιμήθηκα λίγο και φόρτισα για λίγο τις μπαταρίες μου, μόνο που δεν ξέρω από που ν' αρχίσω!

Ἅ λ ς είπε...

xα! αλλαξες ονομα παλι ε?
θα βρεις την ακρη δεν ανησυχω...
Απο καπου θα πιαστεις και τσουπ... θα βρεις την ακρη!!!

καλο βραδυ!!!

τα χνάρια είπε...

Ειρήνη μου, είτε το γράφω είτε όχι, το όνομά μου είναι Κατερίνα και η σημαία μου το κυκλάμινο του βουνού, πάντα!
Όλα τα άλλα είναι της στιγμής, εκτός φυσικά απ' το Δε.Στα.Πα. που είναι τα αρχικά των επιθέτων μου, ούτως ή άλλως!
Δεν ψάχνω καμιά άκρη, ειδικά στο όνομα. Απλά, συχνά έχω τάσεις αλλαγής στην διακόσμηση του κάθε μπλογκ και στα παράγωγά του. (ψευδώνυμο, τίτλος, φωτογραφίες κ.λ.π.)
Εσένα αυτό το HnH τι πάει να πει; και ήθελα να στο ρωτήσω από προχθές!

Ἅ λ ς είπε...

Οχι δεν εννοουσα οτι θα βρεις την ακρη στο ονομα...Για τα αλλα που λεγαμε...

το δικο μου ειναι ευκολο....
ειρΗΝΗ.... χι!! το βρηκε μια φιλη μου για να με ξεχωριζει απο μια αλλη...Αν και γω προτιμω το ειρηνη, αλλα και αυτο σα ψευδονυμο δεν ειναι κακο :)