Σαν τα παιδιά...

Χτύπησε το τηλέφωνο.
"Καίτη, ήρθε ο Αντρέας από δω, με τα παιδιά. Έχει αυτοκίνητο. Θέλεις να πας;"
"...ρωτάς;"

"Αντρέα, χωράω;"
"Χωράς! Έλα γιατί το λιώνει γρήγορα!"

"Έρχομαι!"

Σκέψεις:
Μα που θα πάω μεσ' τη νύχτα;
Δεν έχω προετοιμαστεί...
Ή τώρα ή ποτέ, Κατερίνα!
Μαζί θα είμαστε.
Εγώ κι εσύ!
Ο δεύτερός σου εαυτός!
Δυο μας!
Έφυγα!
"Θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει!"
Και ξεκίνησα με μια καρότσα κιβώτια που περίμεναν εδώ και δυο μήνες στο μπαλκόνι, εκτός απ' ότι άλλο χρειαζόμουνα!
Δηλαδή, δεύτερα παππούτσια, κάλτσες, ξύλα, τρόφιμα, ζεστές κουβέρτες... κ.λ.π.
Τίποτα!
Αρκεί που είχα φωτογραφικές μηχανές, καλώδια, πολύμπριζα, υπολογιστή...

Σαν τα παιδιά.